Ik kan het toch niet laten...

Een paar weken geleden dacht ik dat het een goed besluit was 

om te voorlopig stoppen met m'n blog. 

 Toegegeven... het was wel even lekker rustig, 

niet steeds dat gevoel van ik 'moet' iets bedenken,

'moet' reageren en dit of dat blog ook weer eens lezen.

Het gevoel dat ik van alles 'moest'

was een rode draad geworden in allerlei dingen die ik deed,

waar ik 's morgens al mee wakker werd.

Een tweede draadje dat langs die rode draad slingerde

was het gevoel steeds tekort te schieten,

hier viel ik dan 's avonds als het ware mee in slaap.

Niet de ideale draadjes in combinatie met zorgen,
onzekerheid met bijbehorende spanning.

Inmiddels er is minder onzekerheid, meer rust, al is het soms 'verdrietige' rust 

omdat sommige zaken nu eenmaal verdrietig of moeilijk blijven.
En ondanks dat ik er nog niet helemaal 'ben', begint het weer te kriebelen,

ik merk dat ik m'n blogje (& jullie ;-) behoorlijk mis,
ik mis het schrijven en het maken van foto's.

Hoe vaak ik wel niet dacht: leuk voor m'n blog!
O nee.. ik heb geen blogje meer..

 Het knelpunt zit hem dus niet in het schrijven,

maar in het gevoel van 'moeten'.

Als ik dat 'moeten' nou eens achter me laat,

-dat lukt me steeds beter-

en dat gevoel van tekort schieten ook

-daar moet hier en daar nog wat aan gesleuteld worden-

en als ik dan gewoon weer wat schrijf, als ik wil schrijven

en reageer als ik daar tijd en energie voor heb

.. dan is m'n blog vanaf vandaag gewoon weer 'in de lucht' :-)