week in foto's

deze keer 's een blogje naar aanleiding van allerlei foto's op mijn mobiel

het was een heel afwisselende week

allereerst kregen we ineens bezoek van een muis

en niet een gewone, maar eentje die voorkeur heeft voor fairtrade en bio

na een paar dagen kreeg hij een naam

dan riepen we: nee hè, de duurzame muis is weer langs geweest

inmiddels is 'ie niet meer

helaas hoorden we toch weer geknaag in de gangkast

er zijn er dus meer... hopelijk vangen we die snel

want een nest in een soort van luchtschat naar de zolder

is echt niet fijn :-(

uit 'nood' allerlei zelfgemaakte dingen gegeten, zoals heerlijke wraps

want er waren wel drie kilopakken meel open geknaagd

(steeds een heel klein hoekje, ruim om het gat heen meel weg geschept...

alles weggooien voelde verkeerd...)

 er was ook ander 'geknabbel'... op chips en hapjes :-)

ik was jarig en net als afgelopen jaren

ook dit jaar weer met een blij en dankbaar gevoel

dat ik het leven mag vieren

 

ik werd flink verwend door iedereen

en we genoten van het bezoek van familie en vrienden

de dag erna weer net als anders aan de bak

's morgens werken, 's middags thuis genoeg te doen

daarna een praatje voorbereiden

over het thema "Geloof, kerk en autisme: soms een ingewikkelde combinatie"

voor een ouder ontmoetingsavond in de kerk 

leuk, maar ook wel een kleine uitdaging

want ik hou niet zo vaak praatjes voor een groep :-)

het was een mooie avond, er kwamen veel ouders

bemoedigend en leerzaam om ervaringen uit te wisselen

een mooi artikel over dit onderwerp vind je op deze site

meer informatie over dit thema in het algemeen hier

 tussen de bedrijven door heeft een van mijn zonen

een knutselvirus opgelopen... overal vind ik van alles

hij maakte een 'lampion' van een oude blouse voor Sint Maarten

maakt vliegtuigjes en vliegt die de hele kamer door

 

het knutselkind is tevens verzamelkind

(ik zou niet weten wat wie hij dat heeft ;-)

hij bewaart alles, soms om er iets mee te doen

soms om te kijken wat er gebeurd
want hij is ook dol op feitjes

zo vond ik op zijn kamer een tijdje terug een verzameling klokhuizen

iedere dag eentje erbij... soort onderzoekje om te kijken

naar hoe snel een appel indroogt? ik weet het niet

'k heb de proef voortijdig afgebroken...

geschenk

het is dinsdagavond en ineens gaat de deurbel

er staat een stralende vriendin voor de deur

met twee lieve stralende kinderen

 die lopen wat verlegen om haar heen

"alsjeblieft... voor jou!"

"oh... wow, stamelde ik verrast, wat mooi, maar voor mij?"

"ja, voor jou, omdat jullie huis verkocht is!

dit vinden we zo fijn, daarom een bloemetje!"

dat bloemetje is werkelijk een reusachtige bos

een prachtig palet aan kleuren en vormen

niet alleen een geschenk van haar

 maar ook van de Schepper, 

Die zo creatief van alles heeft bedacht

de hele week geniet ik nu al van deze bloemen

(en van het feit dat ons huis na acht jaar is verkocht :)
en elke keer als ik de bos zie staan ben ik blij

met de vriendschap, met het gebaar
hoe zij liet merken dat ze blij is

in haar eigen taal

ik weet dat zij ontzettend veel van bloemen houdt

dat straalt af van haar geschenk

het verwarmt het hart

ieder hart heeft een eigen taal

wat fijn als je de taal van de ander kent

zodat je elkaar werkelijk kunt ontmoeten

zien, horen

verrassen

wat uit het hart komt

kan het hart van de ander raken

een kostbaar geschenk

een ingewikkeld geschenk ook
om te geven, te delen
te ontvangen
met je hart

iets dat je moet leren uitpakken

ik in ieder geval wel

muurtjes om wat kwetsbaar voelt

veiligheid voor mezelf inbouwen

vind vaak net zo fijn

maar het kostbare geschenk
van de ontmoeting
van hart tot hart

ligt vaak toch in het gebied,

net buiten die zelfgebouwde muurtjes

ik heb dat met vallen en opstaan
leren ontdekken
leren uitproberen
leren ontvangen
leren waarderen

kwetsbaarheid
die soms

verrassend
krachtig maakt

gewoon

het was een lekker rustig weekend, met gewoon de normale dingen

boodschappen, kind naar sport brengen, opruimen

een gezellige verjaardag  - waar we samen heen konden

naar de kerk - samen, dat gebeurt ook niet zo vaak

na kerktijd wat praten, lezen en aanrommelen

met dochter een tijdje aan tafel gezeten om te schrijven

we houden allebei van tekenen en uitproberen

dochter oefende wat letters en doodles

 ik schreef wat quotes in mijn nieuwe agenda  

 en ineens ploepte de gedachte op

"we lijken wel een gewoon gezin..."

het voelde even zo fijn, zo normaal, 

gewoon zoals ik me had voorgesteld

en tegelijk schrok ik er ook een beetje van

het kwam best binnen

dat het 'gewone' er alleen dan kan zijn 

als we niet compleet zijn

 

ik voelde me een beetje schuldig

naar mijn zoon die een nachtje logeren was

en er was verdriet

omdat het gewone voor hem zo'n opgaaf is

 er was opluchting, om de verantwoordelijkheid van de zorg

voor even te kunnen delen

en ontspanning en rust

omdat juist dit even helpt om op te laden

een mix van emoties en gedachten

en of dat nu 'goed' of  'fout' was weet ik niet

het was er en ik probeerde het maar bij God te leggen

de beste plek - ook als de dingen verwarrend zijn

 het autisme in zijn bestaan loopt als een draad

door alle dagelijkse dingen

 soms zie je alleen die dunne draad

denk je: het valt allemaal best wel mee

zo valt er prima mee te leven

soms is die draad een diepe kloof

 en kun hem bijna onmogelijk bereiken

zo diep zit hij dan vast in zijn gedachten

de wirwar van alle prikkels en emoties

dan besef je de zwaarte van zijn bestaan

het is maandag, de werkweek gaat beginnen

iedereen was thuis en is nu weer uitgevlogen

ik denk nog wat na over het afgelopen weekend

en besef dankbaar: hij hoort er toch helemaal bij

ons gezin is alleen compleet als hij er is

al is het dan niet zo gewoon

als ik gedroomd had van te voren

het is wel gewoon ons gezin

plastic afval en Aleppo zeep

wat beschaamd keek ik in mijn container

gevuld met allerlei plastic afval, verpakkingen en zooi

nu we een ander inzamelingssysteem hebben 

(en het restafval moeten wegbrengen naar een centrale inzamelplek)

worden we hard met de neus op de feiten gedrukt

zoveel plastic gooien we dus weg in een maand...

we hadden het er samen over: het is zoveel! 

ondanks alle plastic-vrije keuzes die we maken

en het heeft gevolgen: een groot deel bestaat immers 'voor altijd' 

plastic wordt niet verteerd of afgebroken, het kan alleen hergebruikt worden

maar ook dat proces kost veel energie en is dus ook niet super duurzaam

 mijn scheergel was op, de spuitbus mikte ik in de kliko

mijn douchegel ook, net als die van de kinderen - ook in de kliko

ik heb me voorgenomen om wat op is

te vervangen door een duurzamere keuze

elke keer een kleine stap - alle beetjes helpen

 

het werd een stuk Aleppo zeep

gemaakt van olijfolie en laurierolie, volgens eeuwenoud recept

zacht voor je huid, goed bij huidproblemen en zonder chemicaliën
je kunt het voor alles gebruiken, las ik

natuurlijk om te wassen, maar ook als shampoo, scheergel en tandpasta

al ga ik dat laatste toch maar niet proberen - dat durf ik echt niet aan :-)

het ruikt in het begin wat apart, zeker als je het vergelijkt met gewone douchegel
als scheerschuim werkt het prima en makkelijk

ik denk er over om het ook als shampoo te gaan gebruiken

zijn er mensen die hier ervaring mee hebben? 

of met een andere soort shampoo-vervanger? 

ben benieuwd! hoor graag of het werk - of niet

werken en bloggen...

Het is hier alweer een tijdje stil geweest. Ik merk dat het bloggen er niet zo van komt, vaak zet ik even een foto op Instagram en ga dan weer verder met andere dingen. Met mijn werk bijvoorbeeld :-) Ik geniet er erg van dat ik na jaren vooral thuis bezig te zijn geweest weer een baantje heb, waar ik plezier en voldoening uit kan halen. Bijzonder hoe dit op mijn pad gekomen is, het past zo goed bij wat op dit moment mogelijk is in ons gezin. Het is ook fijn het kan doordat er thuis meer rust is, na een paar toch wat turbulente jaren. We weten dat je met autisme zomaar weer in een achtbaan kunt zitten... dus zolang het goed gaat is het erg fijn en genieten we er erg van!

Verder was ik druk bezig geweest met een cadeau. Een lieve vriendin ging trouwen en ik wilde haar een zelfgemaakt "iets" geven. We geven elkaar wel vaker dit soort persoonlijke cadeautjes. Het werd een dekentje... We stemden de kleuren af en ik ging aan de slag. In een - voor mij :-) - recordtijd van twee maanden haakte ik een knus tweepersoons-op-de-bank-zit dekentje.  Zo leuk om te maken en te geven.

Ondertussen was ik ook gevraagd of ik bij de vrijgezellenmiddag iets wilde organiseren. Natuurlijk! We gingen aan de slag om een vlaggetjesslinger te maken. Iedereen was lekker bezig, of ze nu creatief was - of "helemaal niet"... (wat vaak meer een idee van iemand is, dan de werkelijkheid... iedereen bleek namelijk creatief :-)  Het was een gezellige boel, iedereen een vlaggetje - of twee-  en na afloop maakte ik er een feestelijke slinger van. Het werd een kleurig, persoonlijk cadeau waar het bruidspaar hopelijk nog lang samen van mag genieten.

Na de vakantie begon in de kerk ook weer een nieuw seizoen en met veel plezier pakte ik daar de draad weer op. Het prikkelarme kinder- en tienerwerk groeit steeds maar door, bijzonder om te zien. We draaien dit seizoen met verschillende groepen, clubs, Bijbelklassen en een tienergroep. Heel mooi en gaaf om te zien hoe al die kinderen en tieners weer mee doen en hoe ze hun plekje in de kerk weer hebben gevonden. Omdat wij vast niet de enige zijn die hier in de kerk en in het jeugdwerk mee te maken hebben, heb ik besloten om een blog aan te maken. Om informatie te delen, om ervaringen uit te wisselen en van elkaar te leren. Neem gerust 's een kijkje op op de blog of Facebook pagina.

En dan hoop ik hier binnenkort weer af en toe een berichtje te posten...
'n beginnetje is in ieder geval weer gemaakt :-)