Gewoon wat vakantiepret

Vandaag geen diepzinnige schrijfsels, maar gewoon wat vakantiepret... ;-)

Zo woonden we afgelopen weekend een nachtje in Bed & Breakfast Ten ****. Opa en oma kwamen hun 'tegoedbon' voor een overnachting in deze B&B verzilveren. Die bon hadden we vorig jaar gegeven toen mijn schoonvader met de vut ging. Hij kreeg van ons een boek vol leuke ideetjes voor uitjes en activiteiten in al zijn vrije tijd. Rond etenstijd kwamen ze aan op de fiets. Onze inimini bbq hadden we al aangestoken en ze konden zo aanschuiven voor het etentje...


Kuch... mag ik nog een worstje? - Uch, uch, mag het ook een speklapje wezen...?
Ondanks ons gebrek aan bbq-ervaring en een fikse rooksluier was het super gezellig. Ook het ontbijt op bed de dag erna waarmee de kinderen opa en oma blij verrasten!

Verder gingen we nog een dagje naar een klein dierenparkje. M'n zusje had hier entreekaartjes van liggen en had gevraagd of wij hier iets mee konden. Nou, zeker!


Vooral voor onze dochter was dit erg leuk, ze houdt erg van dieren en de natuur. Ze las alle bordjes, stond er met haar neus bovenop toen de dieren werden gevoerd,


de dieren zelf trouwens ook :-) Ze wilde er wel uren blijven rondzwerven. De jongens niet, die hadden na twee rondjes wel genoeg van al die dieren en die wilden naar huis. En als twee jongens echt he-le-maal niet meer willen, dan heb je als enige zus niet zoveel meer te vertellen al ben je de oudste...

Naast alle leuke vakantiedingen is er soms ook dikke pech... Het ene moment loop je nog lekker te rennen


het andere moment steek je je vinger ineens tussen een takje en een snoeischaartje, vliegensvlug en onverwacht. En toen zaten wij, terwijl de ene zoon met een vriendje een heerlijke grote vulkoek aan het bakken was in het bakkerijmuseum...


... met de andere tot twee keer toe bij de dokter. Ontzettend pijnlijk en vervelend. Maar dan heb na afloop wel wat waar je stoer mee kunt rondlopen...


Straks nog een keer naar de huisarts, maar het gaat vast weer goedkomen :-) En wij letten de volgende keer nòg beter op, want wat zijn dat dan kleine hoekjes waarin ongelukjes schuilen.

Willen of moeten consuminderen

Gisteren blogde ik over een concreet punt wat het nadenken in de vakantie ons heeft opgeleverd. Opnieuw wil ik wat gedachten met jullie delen, iets waar ik voor de vakantie veel mee bezig was. Ik voelde me wekenlang niet erg fit en dan lijken dingen je soms sneller dwars te zitten dan anders. Op allerlei blogs las ik over mensen die veel weg doen, niets kopen en zich daardoor gelukkiger (lijken te) gaan voelen. En dat het kopen van dingen je tijdelijk geluksgevoel geeft, maar dat dat snel weg is, zonde van het geld...

Ik vind de blogs op zichzelf erg boeiend, lees met de plezier mee. Maar ik herkende me er zelf niet erg in. Ik voelde me namelijk wat 'ongelukkig' (en zelfs wat armoedig) worden door het niet kopen. Ik had namelijk een hele tijd allerlei aankopen uitgesteld, vond dat ik tevreden moest zijn met wat ik had (en kreeg) en dat ik niet al te veel mocht kopen voor mezelf. Het gevolg was dat ik steeds vaker misgreep in mijn kast omdat ik te weinig kleding had, deed mijn (vaak gedragen) schoenen van vorig jaar maar weer aan, pakte elke keer mijn oude tas. En ik voelde me er niet blij mee, dacht na waarom ik me ineens zo neerslachtig voelde worden onder 't consuminderen waar we ooit uit principe voor gekozen hadden.

Een van de oorzaken was denk ik dat vorig jaar het besparen nodig was vanwege veel extra kosten en tegenvallers. De riem moest worden aangetrokken en dat deden we ook, zonder al te veel gemekker. Wat moet, dat moet en als je creatief bent of denkt kun je veel oplossen. Je kunt positief denken en van het 'moeten' een uitdaging maken, in tegenvallers kansen zien. Dat ging maandenlang prima, maar ineens lukte het even niet meer zo goed.

Ik merkte dat er verschil is tussen wìllen consuminderen en moèten consuminderen. Als je moet besparen voelt het anders als je kleren van iemand krijgt, dan wanneer je uit eigen keuze wilt besparen. Als je kiest voor tweedehands spullen omdat je dat wilt voelt dat anders dan wanneer het moet. Het besparen, het speuren naar tweedehandsjes voelde ineens anders dan toen er genoeg geld op de bank stond (al waren we natuurlijk ook erg blij met alles wat we zomaar toegeschoven kregen). Moeten of willen, dat zijn twee verschillende werelden (en dan was ons besparen nog steeds 'preventief', we hebben gelukkig geen roodstand of schulden gehad).

Een tweede reden dat ik het even minder rooskleurig inzag, was dat ik veel dingen die voor mezelf belangrijk zijn op de 'even niet kopen lijst' had gezet. Onder het mom van 'andere dingen zijn nodig, dit is gewoon leuk'. Een poosje werkt dat wel en kun je best zonder veel dingen, maar toen ik ziek werd en maar door kwakkelde brak 't me op.

Ineens drong tot me door dat ons 'moeten' inmiddels geen 'moeten' meer was. We hebben aardig goed kunnen sparen de laatste maanden en kunnen weer tegenvallers opvangen. En om mezelf wat beter te voelen (en het thuis gezelliger te maken) ben wat vaker gaan shoppen: een nieuw boek, plantjes voor in de huiskamer, een nieuwe ketting, een houten hartje voor aan de deur, wat kleren, een... Gewoon wat kleine dingetjes en ik voel me zo blij! Het is dagenlang, zelfs al wekenlang nagenieten!

Besparen en consuminderen maken je in zichzelf niet gelukkig. Het kopen van nieuwe dingen maakt je ook niet automatisch gelukkiger. Het gaat erom hoe je koopt, hoe je bespaart en consumindert. En dat is voor iedereen anders. Bij mij werkt het op de lange termijn niet om geen 'overbodige' dingen als boeken, plantjes of kettingen te kopen. Ook kunnen we niet zonder een krantje 's morgens op de mat. Uit eten gaan of buiten de deur plezier hebben maakt mij minder uit en dat kan ik dus makkelijk laten.

En ik kwam er achter dat ik dit kopen van dingen die ik graag wil hebben best kan combineren met bewust consumeren. Dat een goede mix van tweedehands, gekregen spullen en wat nieuw gekochte spullen mij een voldaan gevoel geeft. En gelukkig hebben we weer wat invloed op deze mix nu we kunnen kiezen (en het is net of tweedehands dan ineens weer extra aanlokkelijk is :-) Moeten of willen consuminderen, het lijken twee verschillende werelden. Gelukkig 'mogen' we weer!

Kasboek op de kop

De vakantietijd is voor ons een tijd van samen dingen doen, kamperen, klussen in huis, rustig opstaan, laat ontbijten. Maar ook de tijd om te lezen, om na te denken, om dingen op een rijtje te zetten. In de zomervakantie en vaak ook in de kerstvakantie denken we na over wat we doen, over onze idealen, over wat in onze vrije tijd wel of juist niet doen. Vaak maak ik dan allerlei plannetjes (dat ik toch ècht zal gaan sporten of melk bij de boer ga kopen ofzo ;-), soms voer ik ze concreet uit (zoals mijn moestuintje of zoetzuur maken). Een aantal voornemens sneuvelt al snel of komt niet van de grond. Aan de andere kant denk ik altijd maar: alles wat je doet begint met plannen maken. Heb je geen dromen of voornemens, dan kom je nergens toe.

Ook kijken we vaak samen naar ons kasboek, hoe staan we ervoor, wat kunnen we nog verwachten het komende halfjaar, hebben we voldoende buffer voor onverwachte zaken, kunnen we wat meer missen voor goede doelen. En zijn we ook duurzaam bezig? Kunnen we een nieuwe keuze invoeren, een nieuwe gewoonte maken op het gebied van milieu, van goed rentmeesterschap? Ik vind het zelf altijd prettig om hier bij stil te staan, samen (opnieuw) keuzes te maken. Want in het leven van alledag ga je vaak op je automatische piloot de dingen doen zoals je ze deed, sta je er vaak minder bij stil welke keuzes je maakt.

Dit jaar is een grote verandering dat we onze oude manier van het kasboek bijhouden, alles per post noteren of inlezen vanuit internetbankieren grotendeels overboord gaan gooien. Ik stoorde me al langer aan dat alles zo precies bijhouden, maar ik deed het omdat ik eraan gewend was en omdat ik het systeem dat we al jaren hanteren niet wilde onderbreken. ’n Onaardig keurslijf was 't geworden, een blok aan mijn been.

Hoog tijd voor een andere aanpak... Alle huishoudelijke uitgaven gaan we vanaf nu van een aparte rekening betalen waar we een vast bedrag per twee weken op willen storten. Van dit bedrag (125 euro per week) doen we boodschappen, betalen we de kapper, de spullen voor de huisdieren, postzegels, kleine cadeautjes, zendingsgeld op school, een bloemetje op tafel, zakgeld etc. Of dit reëel is moet nog blijken, maar ik denk dat het wel haalbaar is (en dat we dan ook onze ‘duurzame’ boodschappen kunnen blijven doen). Alles apart bijhouden hoort nu tot het verleden, we kunnen uitgeven zolang de voorraad strekt en dan geldt: op = op. Ik ben benieuwd hoe ons dit systeem gaat bevallen. Het scheelt in ieder geval een hoop gedoe, bonnetjes bewaren en plichtmatig cijfertjes invoeren.

Hard werken en ontspannen slenteren

Na een telefoontje (en wat geregel) konden we de kinderen dinsdag wegbrengen naar opa en oma. Hadden wij de gelegenheid om thuis eens flink de handen uit de mouwen steken...


Een klus die we al maanden geleden hadden moeten aanpakken, maar steeds hadden uitgesteld omdat het zoveel werk is... Nu eindelijk een schuurmachine gehuurd en dan maar rondjes lopen met zo'n (on)ding, veel stof opvegen en alles impregneren. 's Avonds konden we de huiskamer en gang niet meer in en zaten we knus onder ons afdakje (met al het lekkers dat ik van te voren had klaargezet).

Omdat we er een dag niet op mochten lopen zijn we een dagje weggeweest, naar Haarlem. Erg gezellig om eens samen op stap te gaan, dat komt er zo weinig van. We kwamen aan in de regen, maar toen het zonnetje weer was doorgebroken hebben we erg genoten van deze gezellige, sfeervolle stad. Overal prachtig groene straatjes met geveltuintjes...




We gingen met de trein, want m'n man had een gratis dagkaart gekregen van de NS (en ik kon met korting meereizen op zijn jaarkaart). Dus naast mooi, gezellig en ontspannend was het ook een voordelig dagje uit :-)

Thuisgekomen snel wat gegeten en de vloer voor de tweede keer geïmpregneerd (en de looppaden zelfs een derde keer vandaag). Alle stoelen en tafels zijn voorzien van nieuwe 'viltjes' (van oude vloerbedekking) zodat de vloer voorlopig ook mooi blijft. Al met al een flinke klus, maar nu staat alles weer schoon op zijn plekje en het ziet er weer prachtig uit! Hopelijk kan de vloer er nu weer een tijd tegen.

Terwijl de vloer beneden onderhanden werd genomen was ik boven op de kamer van de jongens druk in de weer (als verrassing voor de jongens). Na de kamerwissel een paar maanden geleden hadden ze nog steeds een paarse muur en een muur bloemetjes behang :-) De paarse muur is nu stoer grijs (het bloemetjes behang moet wachten op een volgende klusronde). Toen ik klaar was hebben we snel alles op zijn plek gezet en zijn we weggereden om de kinderen op te halen. We hebben er lekker een hapje meegegeten en toen we thuiskwamen waren de jongens helemaal blij met hun 'nieuwe' kamer!

Dit waren de laatste grote klussen deze vakantie. Sinds we thuis zijn is er (vooral door m'n man) veel werk verzet. Nu nog een paar dagen 'gewoon' vakantie vieren met elkaar. Heerlijk genieten van alles wat klaar is in huis, van rustig aandoen en van leuke dingen samen doen.

De taal van het hart

"Wat doe jij als je in je tuintje aan het werk bent," vroeg ik een poosje geleden aan m'n dochter. "Hoe zorg je er nu voor dat je bloemen het goed doen? Dat ze mooi gaan bloeien?"

Ze huilde nogal omdat ik boos was geweest en moest ineens omschakelen naar een ander onderwerp. "Nou, eh... ik geef ze water." "En wat doe je allemaal nog meer in je tuintje? Je bent er altijd zo lekker bezig!"

"Soms zet ik een stokje naast een bloem, zoals mijn zonnebloem. Anders valt hij om. Soms moet ik onkruid wieden" "En waarom doe je dat dan?" vroeg ik haar. "Anders verstikt het mijn mooie bloemen."

"Weet je, hoe jij voor je tuintje zorgt, dat lijkt soms een beetje op hoe je voor kinderen zorgt. Papa en ik willen graag dat je mooi gaat bloeien, zoals God jou heeft bedoeld. Op jouw plekje, zoals jij bent. Weet je ook waar kinderen mooi van gaan bloeien?"

"Niet alleen van water!" grapte ze door haar tranen heen. "Nee, maar wel van knuffels, van complimenten en dat je ze helpt en goed voor ze zorgt. En soms moet je ook het onkruid uit het tuintje halen, anders word je geen mooie bloem. En dat onkruid dat zijn de dingen die niet aardig of goed zijn. En dan mopper ik (of papa) even op je of je krijgt straf. Dat is dus niet om je te plagen of omdat we niet van je houden, maar om ervoor te zorgen dat je een mooie bloem wordt. Snap je dat?"

"Ja, ik geloof het wel, mama. Je wilt graag dat ik mooi ga bloeien en dat kan niet als ik dat ene elke keer zeg of doe..." En ik gaf haar een dikke knuffel, we hebben er ook samen voor gebeden.

Het is al een paar weken geleden dat ik hierover met haar heb gepraat en nog vaak begint ze ineens over bloeien, over onkruid, over snoeien. Om een mooie bloem te worden, in haar eigen kleur en formaat. Ik ben zo blij dat ik haar met een voorbeeld uit kon leggen wat ik bedoelde, de taal van haar hart kon spreken en dat ze het deze keer echt begreep door haar liefde voor haar tuintje.


Een kostbaar moment, een wijze les voor mij om de taal van het hart te spreken. Om ons kind te laten bloeien. En dat ik op moet passen niet te blijven steken in de hoeveelheid van m'n woorden, de redelijkheid van m'n argumenten, het volume van m'n stem. Opvoeden om te laten bloeien, in de kleur die ze kregen, op de plek die goed voor ze is. Wat mooi.