Een tijdje geleden kreeg ik van iemand een leuk cadeautje:
een bol zpagetti garen met haaknaald en een boekje.
Vorige week besloot ik eens wat te proberen en prutste wat aan
en haalde het weer uit, begon weer opnieuw, haalde het weer uit, etc. etc...
en haalde het weer uit, begon weer opnieuw, haalde het weer uit, etc. etc...
Mijn man vond dat ik zo wel een erg voordelige hobby had gevonden ;-)
Uiteindelijk was ik tevreden over de breedte van mijn sjaal in wording
en haakte al het garen in twee avondjes weg
met een 'losse' steek voor een wat speelse uitstraling
Het haken beviel me zo goed dat ik besloot om me te wagen aan een groter project:
een omslagdoek, voor als het 's avonds weer wat killer wordt.
Het lijkt me zo lekker warm over je schouders, als je op de bank zit.
een omslagdoek, voor als het 's avonds weer wat killer wordt.
Het lijkt me zo lekker warm over je schouders, als je op de bank zit.
Ik ben benieuwd hoelang het duurt voor de omslagdoek klaar is,
want ik merk dat haken -naast dat het je hoofd lekker leeg maakt-
behoorlijk verslavend werkt. Elke keer denk ik: nog even een paar stokjes... :-)
Mijn haaknaalden bewaar ik in een mooi oud doosje dat ik eens van een kennis kreeg
Ze vertelde dat het een griffeldoos is, haar man bewaarde er vroeger zijn schrijfgerei in
er zit zelfs een vakje in om de losse kroontjes in te bewaren.
En nu krijgt het dus een 'tweede leven' als haaknaaldendoos,
zelfs de dikke bamboenaald past er in. Fijn alles bij elkaar, lekker praktisch.
Maar met een nostalgisch tintje, daar hou ik wel van.
** een paar uurtjes later **
Het haken blijkt aanstekelijk, want toen ze me bezig zagen
wilden de jongens het ook leren.
Waarom niet?
En nu zitten ze genoeglijk samen op de bank te vingerhaken.
Een uniek moment, kan ik wel zeggen :-)
"Mama, ik word hier zo lekker rustig van in mijn hoofd!"
hoor ik ineens de jongste zeggen en de middelste beaamt het van harte.
Ik geloof dat ik maar eens flink wat bolletjes garen ga klaarleggen ;-)
Maar met een nostalgisch tintje, daar hou ik wel van.
** een paar uurtjes later **
Het haken blijkt aanstekelijk, want toen ze me bezig zagen
wilden de jongens het ook leren.
Waarom niet?
En nu zitten ze genoeglijk samen op de bank te vingerhaken.
Een uniek moment, kan ik wel zeggen :-)
"Mama, ik word hier zo lekker rustig van in mijn hoofd!"
hoor ik ineens de jongste zeggen en de middelste beaamt het van harte.
Ik geloof dat ik maar eens flink wat bolletjes garen ga klaarleggen ;-)