het was een lekker rustig weekend, met gewoon de normale dingen
boodschappen, kind naar sport brengen, opruimen
een gezellige verjaardag - waar we samen heen konden
naar de kerk - samen, dat gebeurt ook niet zo vaak
na kerktijd wat praten, lezen en aanrommelen
met dochter een tijdje aan tafel gezeten om te schrijven
we houden allebei van tekenen en uitproberen
dochter oefende wat letters en doodles
ik schreef wat quotes in mijn nieuwe agenda
en ineens ploepte de gedachte op
"we lijken wel een gewoon gezin..."
het voelde even zo fijn, zo normaal,
gewoon zoals ik me had voorgesteld
en tegelijk schrok ik er ook een beetje van
het kwam best binnen
dat het 'gewone' er alleen dan kan zijn
als we niet compleet zijn
ik voelde me een beetje schuldig
naar mijn zoon die een nachtje logeren was
en er was verdriet
omdat het gewone voor hem zo'n opgaaf is
er was opluchting, om de verantwoordelijkheid van de zorg
voor even te kunnen delen
en ontspanning en rust
omdat juist dit even helpt om op te laden
een mix van emoties en gedachten
en of dat nu 'goed' of 'fout' was weet ik niet
het was er en ik probeerde het maar bij God te leggen
de beste plek - ook als de dingen verwarrend zijn
het autisme in zijn bestaan loopt als een draad
door alle dagelijkse dingen
soms zie je alleen die dunne draad
denk je: het valt allemaal best wel mee
zo valt er prima mee te leven
soms is die draad een diepe kloof
en kun hem bijna onmogelijk bereiken
zo diep zit hij dan vast in zijn gedachten
de wirwar van alle prikkels en emoties
dan besef je de zwaarte van zijn bestaan
het is maandag, de werkweek gaat beginnen
iedereen was thuis en is nu weer uitgevlogen
ik denk nog wat na over het afgelopen weekend
en besef dankbaar: hij hoort er toch helemaal bij
ons gezin is alleen compleet als hij er is
al is het dan niet zo gewoon
als ik gedroomd had van te voren
het is wel gewoon ons gezin