30 januari 2010

Liters erwtensoep

Gisteren heb ik een tijdje in de keuken gestaan om een flinke voorraad erwtensoep te maken. Het maakt niet zoveel uit of je nu veel of weinig maakt, want het werk zit hem meer in het aantal soorten groente dat je moet snijden dan in de hoeveelheid per groente. Er stonden dus twee flinke pannen soep te pruttelen op het vuur, een litertje of vijf. En alle litertjes zijn ook al weer op :-)

Erwtensoep valt bij mij in de categorie 'deel eten'. Het doet me denken aan vroeger, aan thuis, aan mijn moeder. Bepaalde dingen zoals erwtensoep of pannenkoeken van biest (dit vond ze erg lekker en ze wist altijd wel een emmertje ergens te krijgen bij een boer) maakte ze altijd klaar voor een heel weeshuis. De buren kwamen soms al watertandend de schuur in, omdat het zo lekker rook in het steegje :-) en dan deelde ze uit, aan de bejaarde buren, aan mensen die het moeilijk hadden, ziek waren. Ineens dacht ik daar weer aan vandaag toen mijn pannen zo snel leeg waren... soms komen herinneringen ineens weer boven.

Het was een intensieve maar ook mooie week, veel met mensen gepraat, thuis veel gesproken over alles wat er gebeurde bij de mensen om ons heen. Aan tafel hadden we gesprekken over school, maar ook over ziek zijn, wel of niet beter worden, over sterven. En dan daarna ineens weer over Cars-auto's of  verjaardags- feestjes, kinderen springen wat dat betreft zo van het ene op het andere onderwerp over :-) Eén van de jongens was erg bezig met het overlijden van de opa van zijn vriendje. Hij begon allerlei vragen te stellen over de oma die hij nooit gekend heeft, had er ook verdriet van, miste haar. Dan kom je erachter dat het moeten missen van iemand elke keer weer een andere dimensie krijgt. Het zijn niet alleen de seizoenen van het jaar die over je rouw moeten gaan, maar ook in alle seizoenen van je leven moet je het weer opnieuw een plek leren geven dat iemand er niet meer is.

Nu is het zaterdag en hebben een lekker rustig weekend voor de boeg. Vanochtend zijn we flink aan het consumeren geweest en allerlei inkopen gedaan: kinderschoenen (de jongste bleek ineens met flink te kleine schoenen te lopen, oeps), verjaardagskado's, kinderkleding, kleine kadootjes voor de mooie rapporten. Het meeste wel met uitverkoopstickers of dagaanbiedingsprijsjes, we blijven natuurlijk opletten als we een uitspatting hebben ;-) Verder geen bijzondere plannen, het wordt gewoon lekker aanrommelen, samen zijn en uitrusten denk ik.

29 januari 2010

Fietssleutel

Met verwaterde haren wachten we op het plein tot de school uit is
alle moeders verborgen onder hun plu of in regenjassen.
Zo'n zeldzaam moment dat je je aan de ene kant afvraagt
waarom je eigenlijk een auto op de oprit hebt staan
als je 'm toch niet gebruikt.
En je aan de andere kant denkt 
"Ach, stel je niet aan ... het droogt wel weer op."

 Dan komt je zoon in druppelde toestand naar je toe
met het vriendje dat komt mee-eten in zijn kielzog
"Mijn sleuteltje is weg, waar heb jij hem gelaten?"
Waarom willen kinderen altijd alles zelf doen
en weten ze, als er iets kwijt is, ineens zeker dat moeders het gedaan hebben?

Drijfnat (maar gelukkig met een leenfiets) kwamen we thuis
samen lekker warme broodjes gegeten



En nou maar hopen dat één van deze sleutels de reserve sleutel is...
(alles is kunstig bij elkaar geknutseld aan één ring door dezelfde zoon)

28 januari 2010

Nieuwe keukenhulp

Afgelopen week kon ik aan de slag gaan met een nieuw keukenhulpje: de quickchef (met slamandje) die ik via marktplaats kocht. Ik ben er helemaal blij mee en ging gelijk met m'n dochter aan de slag, want zo'n apparaat moet getest worden natuurlijk :-)

Gisteren aten we een favoriet toetje: 'roomkwark' met appel, peer en kaneel. Dochter maakte eerst het fruit klein (bakje leeghalen en omspoelen), klopte toen slagroom met een ander hulpstuk. Kwark, scheut yoghurt, appel en perenstukjes, suiker en kaneel erbij en nog even roeren. Mmmm, lekker.

Vanavond hadden we een andere 'klassieker' op tafel, alleen nu met dit nieuwe apparaat klaargemaakt: wortelsalade. Ik deed twee winterpenen en twee appels in de quickchef. Toen alles fijn was een handje rozijnen erdoor en we hadden in een handomdraai een lekkere zoete salade. De kinderen 'vochten' om de laatste restjes... dat maak ik nooit mee als we gewoon wortels eten :-)

Tot nu toe erg tevreden (en weinig extra belasting voor m'n ingewikkelde velletje :-). Morgen wil ik proberen of ik de ingrediënten voor een flinke pan erwtensoep zo in stukjes kan hakken, 't zou een hoop snijwerk schelen als het lukt. Meestal maak ik één of twee keer per winter een flinke pan, maar ik had het (vanwege het snijwerk) voor me uit geschoven. Maar dit weekend dus aan de soep met vers roggebrood van de bakker.

En iets heel anders... We kregen bericht dat de hersenoperatie van ons achterneefje goed geslaagd lijkt, de tumor kon verwijderd worden. 't Blijft spannend, moeilijk en onzeker voor hem, z'n ouders en de mensen dicht rondom hen hoe alles verder zal verlopen, maar dit is iets waar iedereen dankbaar voor is.

27 januari 2010

koffie ritueel

Het is lekker stil in huis, de oudsten zitten op school en de jongste op de peuterspeelzaal. Hij telt met groot verlangen de dagen af dat hij eindelijk, eindelijk naar school mag. De speelzaal is leuk, maar toch meer voor kleine kinderen is zijn mening. Er is verschil tussen net 3 en nog nèt 3 jaar en dat verschil voelt hij haarfijn aan :-)

De koffie loopt door en dat duurt altijd even. Dat is zo mijn ritueeltje geworden, als de kinderen naar school zijn zet ik thuis eerst een keteltje water op, pak de thermosfles en het filter en ga een lekkere bak koffie zetten. 

Het is grappig om te zien hoe mensen reageren als ze ons in de weer zien met keteltje en filter. Eerst kijken ze wat toe en krijgen een vragende blik in hun ogen. Dan zeggen we dat het koffiezetapparaat het een tijdje geleden begeven heeft en we nog geen nieuwe hebben gekocht. Vervolgens komt een bezorgde blik in hun ogen "Hebben ze het zo zwaar nu het oude huis nog niet verkocht is?" zie je ze bijna denken. Geruststellend voegen we er daarom aan toe: "We zijn er aan gewend en vinden het veel lekkerder zo. Alleen met verjaardagen is het wat onhandig, maar verder bevalt het ons prima." En dan ontwikkelt zich een gesprekje dat die handgezette koffie inderdaad een stuk lekkerder is. Waarom je het op de camping eigenlijk wel doet en thuis niet.

We vinden het allebei een boeiend gebeuren dit soort reacties en het herhaalt zich bijna iedere verjaardag weer :-) Je merkt dan hoe sterk de macht van de gewoonte en de verwachtingspatronen is. Dat je dus, omdat 'iedereen' iets op een bepaalde manier doet en het zo 'gemakkelijk' is, een stuk apparaat gelijk vervangd zonder te kijken of je een tijdje zonder zou kunnen of dat je het anders op kan lossen.

Ik zit nu in een stoomstrijkijzerloze periode. De vorige heb ik één enkel keertje per ongeluk op de strijkplank laten staan en dat werd hem fataal toen het speelgoedkrat (dat achter de strijkplank stond) werd bestormd. Nu strijk ik met een strijkijzer dat nog een erfenis is uit m'n man zijn studententijd, geschikt voor een enkele broek of overhemd. Maar niet voor volle wasmanden ben ik inmiddels achter, dus we moeten maar eens op zoek gaan naar een andere.

De koffie is klaar, ik doe een bakje in. Lekker! En dan snel aan het werk.

26 januari 2010

Wortels, bomen en takken

Toen ik gisteren aan het werk was in huis liep ik nog eens wat na te denken, aan de mensen waar ik over schreef, over wat ik geschreven had. En later dacht ik ook na over al die lieve, warme reacties. Wat een meeleven en zelfs meebidden... bijzonder. Bedankt.

Mooi dat je gedachten verder gaan als iemand iets tegen je zegt wat je net weer een zetje geeft in een andere richting. Ik dacht namelijk ineens dat de tegenstelling die ik voelde: bezig zijn met de alledaagse dingen en met de wortels van je bestaan helemaal geen tegenstelling is. Juist in het leven van alledag zitten al die dingen, het zijn geen aparte wereldjes, aparte hokjes in je gedachten of je gevoel. En juist in het leven van alledag, in de gewone dingen kunnen de zaken die je diep van binnen raken een plek krijgen. Kun je het handen en voeten geven door bij iemand op bezoek te gaan, een pan warm eten mee te nemen, een kaartje te sturen.

Ik wist niet zo goed hoe ik het onder woorden moest brengen hoe ik het voel, als er dingen gebeuren die de wortels van je bestaan zo raken of dat van anderen. Tot ik het 8 uur journaal zag. Een verslaggeefster vroeg aan een jonge vrouw in Haïti een (westerse?) vraag: "Bent u nu ook boos op God? Nu alles zo verwoest is?" De vrouw keek rustig en een beetje verbaasd naar de verslaggeefster: "Nee, ik ben niet boos. Ik heb er vertrouwen in dat God Haïti nu mooier maakt, verder brengt."

Het gaf woorden aan wat ik voelde. Dat je soms tussen de puinhopen van je leven kunt zitten, letterlijk zoals die jonge vrouw of figuurlijk, als dat waar je van hield of waar je over droomde ineens wegvalt. Dat je midden in die chaos weet: mijn brokstukken zijn in goede Handen. Ik zeg dit niet omdat het een symbolische gedachte is die kan troosten, maar omdat ik zelf ook naar een flinke puinhoop heb lopen kijken. En toen heb ik dat geleerd, dat er Iemand groter is dan alle brokstukken en dat Hij helpt om die stukken één voor één een plek te kunnen geven.

Dan doet het nog steeds pijn als je iemand ziet lijden, als iemand verdriet heeft of wat dan ook. Of om even terug te komen op die 'wortels van je bestaan': dat er flink aan je 'boom' wordt geschud, maar dat je toch vertrouwen kunt hebben omdat je wortels stevig in de grond zitten. Dat er takken kunnen afbreken of wortels losschieten, maar dat je 'boom' toch (gehavend) blijft staan. En dat na kortere of langere tijd weer blaadjes of nieuwe takken zullen goeien.

Een heel verhaaltje weer geworden, maar ik wilde het graag even kwijt. Juist omdat er zoveel mensen lieve reacties gaven en meeleefden. En hierna weer 'gewone' berichtjes, over meer doen met minder. Nu achter de computer weg, er zit een kleine vent erg ongeduldig te wachten tot hij filmpjes mag kijken.

24 januari 2010

Wat moet je soms bloggen...

Soms lijkt het bloggen over 'meer doen met minder' zo triviaal, zo'n bijzaak. Het voelt zo overbodig om te vertellen over 'zuinige tips' als je in je gedachten nog de mail hebt van een vriendin: "Schrik niet als je het journaal kijkt, er waren vandaag veel aanslagen in Kabul. Ik kon het allemaal horen, maar met mij is alles goed." Dankbaar te zijn dat het goed gaat, maar wel weer bewust van de gevaren.

Na te denken over besparingen in het weekbudget, terwijl 's morgens vroeg de telefoon al ging en een vriendin zegt "Mijn vader is gisteren overleden..."  Te schrijven over energiebesparing, als 100 km verderop een neef en nicht onverwacht in het ziekenhuis zitten met hun peuter. Vorige week waren ze nog gezellig op bezoek, nu vecht het kleintje voor zijn leven. Alleen maar kunnen bidden dat de tumor verwijderd kan worden, 'alleen maar' bidden terwijl dat tegelijk het meeste is wat we kunnen doen voor hem, voor zijn ouders en broer.

Om fotootjes te schieten van creatieve dingen, terwijl je nog nadenkt over een gesprek tijdens een kraambezoek. Zo dankbaar dat de baby gezond geboren mocht worden na de nodige zorgen. Maar dat nu haar moeder de ene chemo na de andere krijgt en haar dementerende vader helemaal in de war op een gesloten afdeling in een verzorgingshuis zit.

Alles loopt soms zo door elkaar heen: het mooie & het verdrietige, het geluk & de pijn, bezig zijn met het alledaagse & met de wortels van je bestaan. De afgelopen week heb ik vaak geluisterd naar een lied van Sela, omdat dat verwoordt waar ik dan elke keer weer uitkom. Een paar regels uit dat lied

Wie zal onthullen hoe wij zijn geschonden
Waar komt er licht in ons donker verdriet
In Christus alleen worden harten gevonden.
Licht van de wereld, licht dat ons ziet

Bron van leven, ons gegeven, vol van liefde en vrede:
Christus, Hij alleen

Wie zal ons zoeken tot wij zijn gevonden?
Waar zoeken wij naar een toevlucht en thuis?
met Christus alleen zijn wij eeuwig verbonden,
weidt ons in vrede, leidt ons naar huis.

Het bezig zijn met de alledaagse dingen en met de wortels van je bestaan, het loopt soms zo door elkaar heen. Normaal blog ik alleen over m'n alledaagse dingen, omdat ik bovenstaande dingen liever gewoon met de mensen om me heen deel. Maar ik wilde het toch even kwijt, het 'zwart op wit' zetten. Omdat al dat andere even een bijzaak lijkt.

20 januari 2010

Onze kleine clown

 Woensdagmiddag, even lekker aan de slag
met een basis shirt van C&A,
een stukje strijkvelours,
schaar en strijkijzer

en met medewerking van een kleine clown ...


:-)


18 januari 2010

Leuke post en m'n werkplek

Af en toe brengt de post echt leuke dingen. Afgelopen week kreeg ik een pakje van Atelier de Vierjaargetijden. Ik had een mooie give-away gewonnen waar ik erg blij mee ben ...



De winterelf hangt nu aan de tak voor het raam naar binnen en buiten te kijken en ze heeft al verschillende complimenten gekregen van mensen die op bezoek waren :-) Er zat ook nog een lapje mooi handgeverfd vilt bij om iets moois van te maken.

Leuke post (maar vooral ook nuttig) waren ook de speciale huishoudhandschoenen die ik had besteld. Nu heb ik geen smoesjes meer om huishoudelijk werk uit te stellen... er kan weer gewerkt worden ;-) 

Verder kreeg ik zaterdag de 101 woonideeën op m'n deurmat. Dit had ik kado gekregen voor m'n verjaardag van een aantal moeders van school. In plaats van allemaal een aardigheidje mee te nemen hadden ze het geld bij elkaar gedaan en me een proefabonnement kado gedaan. Erg leuk bedacht! Gisteren kreeg ik als verlaat verjaardagskado nog een proefabonnement op een ander tijdschrift, dus voorlopig genoeg gezellig leesplezier!

Verder ben ik lekker aan de slag gegaan om m'n werkplek in te richten! Afgelopen zaterdag is het buro in elkaar gezet, kwamen de planken aan de muur en hebben we een zelfgemaakt boekenkastje tegen een andere muur gezet. En toen heb ik uit alle hoeken en gaten van het huis mijn spulletjes bij elkaar verzameld, heerlijk zo'n eigen plek! En ook heerlijk om weer ruimte over te hebben in andere kasten ;-)



En je vind nog eens wat terug...  Bijvoorbeeld een stuk van een oude wollen deken waar ik een tijdje geleden een tas van wilde maken. Omdat ik er uitslag van kreeg leek een tas me toch niet zo'n strak plan, maar een hartje ervan maken lukte prima. Die hangt nu op mijn 'prikbord', gemaakt van een vloerplaat (voor onder het venyl) die over was en die ik met de sausroller een kleurtje had gegeven. Allerlei leuke kaartjes en knutsels kan ik nu kwijt, zonder dat iemand last heeft van mijn 'rommeltjes'... Een wijndoos van een kerstpakket doet dienst als kastje, een oude bestekbak is nu in gebruik als linten-verzameldoos. Erg leuk om een gezellige plek te maken met gerecyclede spulletjes.

(... om mijn roze wolkje niet direct te verjagen heb ik een aantal dingen niet op de foto gezet: een enorm wasrek vol was, een wasmand met gestreken spullen, administratiemappen, dozen, etc...  het blijft natuurlijk een multifunctionele kamer ;-)

14 januari 2010

patroon meisjestas / turntas


Op verzoek het patroon van de meisjestas / turntas








Beknopte werkwijze:

De afmetingen zijn de maten van de tas zonder naden, dus iets ruimer knippen. De binnenkant van de tas is gevoerd, dus alle delen van de tas moet je twee keer knippen. Als de stof niet stevig is, kun je de bovenkant verstevigen door er vliseline aan de binnenkant tegenaan te strijken.

Naai eerst de boven- en onderkant aan elkaar (kant of lint meestikken), daarna naai je de zijnaden dicht (evt. label meenaaien). Je hebt nu de buitenkant en de binnenkant klaar.

Vouw de handvaten (of hoe noem je dat eigenlijk? :-) dubbel, vouw de randen naar binnen en stik ze aan beiden kanten kort op de rand door. De binnentas stop je in de buitentas, de bovenkanten vouw je naar binnen en je stopt de hengels ertussen (5 cm. van de zijkant), alles vast spelden en dan de bovenkant doorstikken. En het tasje is klaar!

13 januari 2010

Sjaals, toetjes en vogeltaart

Het koude weer brengt heel wat creativiteit naar boven. De ene na de andere sjaal ligt op school, bij een vriendje, of ergens waar... ja, waar ook alweer? En het is zo vervelend om 's morgens mis te grijpen als je op de fiets moet. Leuke sjaals zijn soms best prijzig en minder dure die ik vond waren er niet in de kleuren die bij de jassen passen. Ikea bood de oplossing :-) We hadden nog een rode fleecedeken liggen die we bijna niet gebruiken en die heb ik gedeeltelijk verknipt tot sjaals. Van een stuk dat over is wil een sinterklaasmanteltje maken, er zit namelijk een leuke bewerkte rand aan die een kleine sint goed zou staan. Maar gelijk doen deze week, dan kan het mooi bij de zak in (die nog achter de schotten moet :-)

Ik word ook een stuk creatiever met toetjes, met al die kou wil ik graag wat warms hebben. Na het avondeten krijg ik het altijd super koud en dan zit ik te rillen aan tafel. We hebben hier al hele discussies over gevoerd. Manlief vindt het biologisch of natuurkundig niet te verklaren, omdat eten energie geeft en hij zich warm voelt worden als hij iets eet. Ik ben meer van de ervaring en met mijn huis-tuin-en-keuken logica denk ik dat er eerst warmte aan mij wordt onttrokken om het eten te verteren en dat dan na achten pas warmte vrijkomt. Hij vindt dit een kromme redenatie, ik vind het plausibel klinken...

We zijn er nog niet uit, ik trek meestal maar een vest aan en heb het er verder niet meer over ;-) En ik bedenk gewoon warme toetjes! Zo hebben we afgelopen week al een keer warme appeltjes met suiker en kaneel gegeten. Gewoon in de koekenpan opwarmen, de suiker caramelliseert een beetje, lekker en een toefje slagroom maakt het helemaal 'af'. Gisteren aten we havermoutpap met stukjes appel en rozijnen. Ik had het vlak voor het eten gekookt en heb het in de garage laten afkoelen. Wij vonden het lekker, de kinderen waren niet zo enthousiast ('die stukjes' voelen zo gek in je mond').

Ook warme appelcrisp of perencrisp uit de oven vinden wij erg lekker. Makkelijk te maken: 70 gram havermout, 70 gram bruine basterd suiker, 70 gram bloem, 75 gram gesmolten boter, 1 theelepel kaneel mengen. 2 appels / 2 peren (of van allebei eentje) schillen en in stukjes snijden, in een ingevette ovenschaal leggen. Het deegmengsel losjes over het fruit verspreiden. 25 minuten in de oven (200 graden). Direct na het bakken serveren, lekker met een bolletje roomijs.

Naast het lekkers voor onszelf heb ik ook wat lekkers voor de vogels gemaakt: een vogeltaart. Ik had die al een tijdje geleden gezien op de weblog leuk, lief en anders. Zij maakt echt prachtige creaties! Taarten, maar ook voederhartjes, ijshartjes.  Ik heb het simpel gehouden en het restant vogelvoer-met-vet-mengsel (nog over van het feestje) in een tulband gestort. En de taart na de tijd versierd met appeltjes en doppinda's. Daar moeten ze voorlopig toch genoeg aan hebben :-)



En nu nog even aan de slag om een aantal bestellingen af te ronden, er vliegen morgen heel wat sleutelhangers de deur uit :-)

10 januari 2010

Wraps uit eigen keuken

Af en toe is het leuk om eens wat nieuws uit te proberen in de keuken. Vandaag waren dat wraps, ooit eens gelezen in het Bespaardagboek 2006 van Marieke Henselmans dat je die zelf kon maken.

En waarom zou je ze inderdaad niet zelf kunnen maken? Waarom heb ik ze eigenlijk altijd gekocht, denk ik nu. Naast dat het leuk is om te doen, smaakt het lekker zelfgemaakt en weet je precies wat erin zit.



Het is erg makkelijk om ze te maken, voor 16 wraps heb je nodig: 500 gram bloem, 300 ml lauw water, 100 ml olie, 1 theelepeltje zout (minder olie kan ook zag ik in andere recepten, gewoon uitproberen wat je lekker vindt)

Van deze ingrediënten kneed je een soepel deeg, even laten rusten en verdelen in 16 gelijke delen. Je maakt hier kleine bolletjes van en rolt ze met een deegroller uit. De wrap in de pan krijgen was soms even een gedoetje (de dunne randen slaat snel dubbel :-), maar als 'ie ligt dan bak je 'm (zonder vet of olie toe te voegen) 1 tot 2 minuten per kant op matig vuur, wel opletten dat ze niet te bruin worden.

De vulling was verder erg simpel: wat gehakt, roerbakgroente en een beetje chilisaus. Simpel, maar erg lekker... voor herhaling vatbaar! Dit wordt een blijvertje.

En naast dat het lekker is, is het leuk om te weten dat ze zelfgebakken hooguit 3 cent per stuk kosten, in plaats van de 20 tot 25 cent die je in de winkel betaald ;-)

9 januari 2010

Dochter met idealen

Dochter van acht leest steeds vaker de krant en krijgt haar eigen mening over milieu, de opwarming van de aarde, dierenleed. Ze heeft steeds vaker haar eigen inbreng in gesprekken. Toen we vanochtend aan tafel zaten te praten over isolatie van huizen, dat je nu zo goed kunt zien welke huizen slecht geïsoleerd zijn omdat alle sneeuw daar van het dak is verdwenen kreeg ze een idee:

"Mama, als iedereen op de hele wereld dit jaar nou eens minder gaat stoken, dan komt er niet meer zoveel warmte uit de huizen en dan koelt de aarde volgend jaar misschien wel af." Afkoeling is nodig wist ze, want "dan sterven er ook niet zoveel dieren uit, de ijsberen op de Noordpool hebben nu bijna geen ijs meer om op te staan." Ik vind dit soort gesprekjes geweldig leuk.

Ook let ze bij het boodschappen doen goed op het aantal sterren van de dierenbescherming op de verpakking van het vlees. Ze heeft laatst het foldertje met uitleg over die sterren bijna uit haar hoofd geleerd :-) Vlees zonder sterren wil ze eigenlijk niet meer eten. Het vleespakket dat we met kerst kregen heeft dan ook heel wat discussie aan tafel losgemaakt ...

... dat kleine meisje is niet meer zo klein, het wordt een dametje met ideeën en idealen ...

Verjaardagsfeestje

Het gewone leventje ging deze week natuurlijk ook door :-) Vanmiddag hadden we een huis vol kinderen,  want onze dochter vierde alsnog haar verjaardagsfeestje. Ze is vlak voor sinterklaas jarig en was niet al te fit, we hadden het wat voor ons uit geschoven. De slingers kwamen dus weer even uit de kast en feesten maar!

Na schooltijd eerst lekker hangen op de bank en Duckjes lezen, ik maakte ondertussen een legerhoeveelheid poffertjes en knakworstjes warm. Broodjes erbij, potje thee (alle kinderen wilden bijna thee, je blijft je soms verbazen :-) Na het eten aan de knutsel...



Lekker aan de klieder met vet en vogelvoer om voederbakjes te maken. Sommige kinderen maakten ook nog pindasnoeren om eraan vast te maken (anderen waren alweer aan het lezen :-). Verder natuurlijk kadootjes uitgepakt, dochter wilde dit graag met een ballonnenspel doen: een briefje met de naam in een ballon en dan mag iemand een ballon kapot trappen, degene die op het briefje staat mag zijn pakje geven en mag de volgende ballon kapot trappen. Dikke pret! Omdat ze dit erg graag wilde hebben we het gedaan, in de gang. Het staat op video, want dit is de laatste keer dat er ballonnen in huis waren, het gaat niet langer (of ik moet latex-vrije zien te vinden).

Toen gingen ze aan de slag om allerlei proefjes te doen, gevonden in het Grote Exerimenten boek of op internet. Dit was een grote hit, de stemming kwam er helemaal in! Hierna hebben ze cake versierd en ze bedachten zelf allerlei spelletjes (terwijl sommigen alweer lekker op de bank zaten te lezen of te kijken naar de rest). Ik pakte ondertussen de voederbakjes met wat lekkers in een cellofaantje en zo hadden ze een leuk pakje om mee naar huis te nemen.

Een gezellig feestje, missie geslaagd! Dat is altijd weer een opluchting :-). Daarna snel alles aan kant maken, zwager kwam iets ophalen en bleef eten. Daarna gelijk door naar een regionale voorlichtingsavond over (kerkelijk) kinderwerk. En nu nog helemaal wakker van alle drukte :-)

En morgen een huismussendagje, het wordt zo koud! Kan ik mooi e.e.a. uitzoeken, want ik kreeg zoveel handige tips van jullie. Nog een keer bedankt voor alle lieve reacties!

7 januari 2010

Het vervolg...

Heel erg bedankt voor alle leuke, lieve reacties. Fijn dat er zoveel mensen meeleven! Dat deed me echt goed en het heeft me vandaag ook geholpen om eindelijk eens concrete stappen te zetten, verstandige stappen (na al die 'eigenwijsheid' van gewoon doorgaan :-). Omdat het me geholpen heeft om het gisteren op papier te zetten, vandaag deel 2...

Zo heb ik met lood in mijn schoenen een SOS-penning gekocht. Die moest ik vorig jaar al aanschaffen van de allergoloog, maar ik wilde er niet aan. Stom, want omdat ik een snel ontwikkelende latex-allergie heb is de kans aanwezig dat ik een lichte anafylactische shock krijg als ik behandeld zou worden met latex handschoenen. Hij ligt nu voor me en het voelt erg belabberd om het te zien, maar ook goed dat ik hem nu in huis heb. Naast die SOS-penning heb ik overigens ook altijd een epipen (adrenaline spuit) bij me, want in het verleden ben ik al eens bijna van de wereld geraakt na een notenchocolaatje. Hier ben ik dus ook erg voorzichtig mee.

Ik heb vandaag ook mijn kaartje met kruisreacties opgezocht. De latex- en graspollen allergie die ik heb geven veel kruisreacties met voeding. Soms is dat wat minder, soms wat meer, dat varieert per seizoen en stress kan ook invloed hebben. Eet ik iets uit die groep vaker (omdat ik ook al veel moet laten staan) dan is er kans dat ik een allergie voor dat produkt ontwikkel. Momenteel bestaat de groslijst verboden etenswaren uit: noten, aardappel, soja, tomaat, paprika, banaan en kiwi. Pinda en wortel heb ik vandaag ook tijdelijk op die lijst gezet, want het gaat niet zo best en dat heb ik de laatste dagen regelmatig gegeten. Gaat het beter dan probeer ik het voorzichtig uit.

Het ging gisteren over aardappels schillen, dat was een aanleiding dat het dekseltje even van het potje knalde. Het is één van de vele dingen waar ik tegenaan loop in het gewone dagelijkse leven. Eigenlijk zijn het allemaal kleine en soms grotere dingen, niet schokkend, niets om over in de piepzak te zitten, om over te klagen. Maar de optelsom is soms zo vervelend en het elke keer flexibel moeten zijn met je (on)mogelijkheden valt niet altijd mee.

Het komt ook wel een beetje door mezelf. M'n man zit al tijden te hameren op een keukenmachine, maar ik wilde er niet aan. Hij wilde klusjes overnemen, maar ik vond dat vaak niet nodig. Ik zag het als een 'bewijs van onvermogen', maar de knop is nu om. Samen gezin zijn is meer dan dat één iemand alles alleen doet voor de rest. Ik ga apparaten steeds meer zien als een handigheidje, als noodzakelijk hulpmiddel zodat ik andere dingen beter kan doen. Ik ga dus op zoek naar een machine die deeg en gehakt kan kneden en kan snijden, raspen, kloppen. Dus... vervanging gezocht voor mijn handjes :-) Ik kan er nu wel weer een beetje om lachen.

Heeft iemand nog ideeën over handige hulpjes? Want ik ben totaal niet thuis in tupperware of apparatuur land.

6 januari 2010

Een ander blogje dan anders

De zaadjes die we een paar dagen geleden lieten kiemen hebben zich vanavond tijdens ons eenvoudige avondmaaltje goed laten smaken. We aten een pannetje zelfgemaakte soep met stokbroodjes, kaas en wortelsalade. Als toetje warme appel-crumble met roomijs (restant van de kerstdagen).


Ik had niet zoveel zin om te koken. Na twee weken aardappelloos bestaan had ik afgelopen maandag aardappels geschild voor de rest. Het vel op mijn handen dat net weer op gewoon mensenvel begon te lijken werd de avond na het schillen weer rood en kloverig en mijn ring die ik net weer wat heen en weer kon schuiven zit nu weer om een half worstje geklemd :-(

Uiterst irritant, want ik deed nog zo mijn best om me aan de eetregeltjes te houden en ergens hoop ik dan dat alles goed gaat, als een soort beloning van goed gedrag. Ik had zo mijn best gedaan de afgelopen twee weken om uit de clinch te komen met die stapel allergieën, nadat het voor de kerstvakantie zo fout was gegaan. Ik had zo mijn best gedaan om te leren accepteren dat ik een flinke chronische aandoening heb waar ik echt ziek van word als ik er geen rekening mee houd. Jammer genoeg is mijn allergie nogal grillig en wordt goed gedrag niet altijd beloond.

En ik ben bang dat ik eindelijk onder ogen moet zien waar ik me al een jaar tegen verzet, namelijk dat mijn allergoloog vorig jaar gelijk had. Hij vond dat ik geen aardappels meer moest schillen, ik vond dat behoorlijk overdreven. Hij vond dat ik voorverpakte groente moest kopen, ik dacht dat ik dat nog wel eens zou zien, al dat plastic, het milieu enzo.... En bovendien.. wie kan er nu niet zijn eigen groente schillen en wassen?

Ik wilde niet luisteren, want de dingen die hij zei gooiden mijn zelfvoorzienende droom gedeeltelijk aan diggelen. Ik wil zo graag van alles zelf maken, maar heb de afgelopen zomer kilo's appels laten schieten omdat ik ze niet kon schillen. Jam maken vind ik ook zo geweldig, maar je moet al het fruit wassen en dat sap... net azijn in al die kleine wondjes. Ik heb me er niet bij neergelegd en kan soms met wat behelpen wel doen wat ik wil doen. Maar vaker leidt mijn 'eigenwijsheid' tot flinke problemen, dan heb ik wel mijn potjes jam in de kast staan maar dan kan ik ook mijn handen de dagen er na bijna niet gebruiken.

Ik dacht dat ik alles net weer een beetje op een rijtje gehad na heel wat inwendige strijd. En nu merk ik dus ineens dat die man gelijk heeft. Ik moet gewoon geen aardappels meer schillen. Hoe komen ze dan in de pan? Het staat me zo tegen om ze kant en klaar te kopen, het staat me zo tegen om van dochter of man te verwachten dat ze altijd voor me schillen. Met schil en al koken hebben we wel eens gedaan, maar met kleine kinderen aan tafel vind ik dat niet ideaal.

Het is misschien een beetje een zeurblogje geworden, maar ik wilde het toch graag delen. Het lijkt soms zo leuk in 'blogland', gewoon wat leuke fotootjes plaatsen, een leuk verhaaltje erbij, het lijkt bij anderen dan altijd goed te gaan. Maar dit is ook een stukje van mijn leven waar ik de laatste tijd behoorlijk veel moeite heb. Allergie is niet alleen iets laten staan of vermijden, was het maar alleen iets niet mogen eten. Het grijpt vaak diep in allerlei terreinen van mijn leven: in mijn sociale leven, in mijn idealen, regelmatig ook in mijn zelfstandigheid, in mijn onafhankelijkheid. Ik kan het vaak wel relativeren, kijken naar wat ik wel kan en mag. Ik ben gelukkig een doorzetter en positief ingesteld. Maar ook dan barst af en toe het dekseltje van het potje, zoals nu dus, nu ik geen aardappels blijk te kunnen schillen en dat die man gelijk had.

5 januari 2010

Hoe het gaat met m'n winkeltje

Vorig jaar ben ik in de tweede helft van het jaar begonnen met een webwinkeltje, om het alfabetiseringswerk dat een lieve vriendin doet in het 'Vliegerland' te ondersteunen. Om te voorkomen dat mijn weblog daar geblokt wordt (dat is in het verleden al eens gebeurd en dan kan ze dus niet meer meelezen) noem ik verder geen namen. Wil je meer weten, neem dan rustig een kijkje via deze link.

De meeste opdrachten kreeg ik uit m'n directe omgeving via mond-tot-mond reclame, een aantal mensen bestelden iets nadat het in de rondzendbrief van vriendin had gestaan. Ik kreeg ook een aantal bestellingen via m'n weblog! Misschien leuk om nu te vertellen dat ik in december 75 euro over heb kunnen maken naar de organisatie waar m'n vriendin voor werkt!



Het is erg leuk om zo op afstand betrokken te zijn bij het werk dat ze doet en daarom heb ik besloten om er gewoon mee door te gaan. Nu de zolderkamer klaar is (jippie!) kan ik de kamer die over is als werkkamer gebruiken, hoef ik niet langer alles uit de kelderkast op te diepen als ik wil naaien en kan ik er makkelijker tijd insteken.

Mochten jullie nog tips hebben voor nieuwe artikelen, dan hoor ik dat graag. De naamslabbetjes zijn bv. erg leuk om te maken, maar ik heb er inmiddels al heel wat gemaakt en dan slaat de 'sleur' wat toe... ;-)

3 januari 2010

Sleutelhangers

Een leuk creatief klusje vanavond: sleutelhangers maken
de oude, versleten hangers eraf
één sleutel had er nog geen, dus dat was altijd zoeken op school...



Niet ingewikkeld, lekker snel klaar, vrolijk
en goed herkenbaar in de grote sleutelbak van de juf
(scheelt me straks weer wachten op het plein ;-)

2 januari 2010

Goede voornemens doen

In de kerstvakantie heb je vaak lekker wat tijd om andere dingen te doen en tot rust te komen, tijd om wat te lezen en wat na te denken, tijd om voornemens en plannen te maken. Meestal hebben m'n voornemens en plannen te maken met meer dingen zelf maken of doen en de uitdaging aangaan om minder energie te verbruiken. Dit jaar als extra uitdaging om met een flink strakker budget rond te komen om wat extra te kunnen sparen voor dingen die we nodig hebben in huis. En natuurlijk heb ik altijd een stapeltje niet materiële voornemens als geduldiger en aardiger te zijn, het thuis gezelliger te maken/houden, op tijd kaartjes sturen naar jarigen enzo. Maar hiervoor heb ik oud en nieuw niet nodig, dat neem ik me iedere dag bijna voor ;-)

Om niet alleen voornemens te maken maar vooral ook te doen hebben we vandaag gelijk actie ondernomen. We hebben wat leuke (uitver)koopjes gescoord om de kledingkast van de kinderen wat aan te vullen. We hebben nieuwe spaarlampen gekocht en hier en daar een laatste gloeilamp vervangen, alle beetjes helpen om minder energie te verbruiken.

In het kader van 'eten uit eigen tuin' heeft dochter wat kiemzaad op water gezet, zo hebben we binnenkort wat groenten uit eigen kweek. Op wat grotere oogsten moeten we nog een tijdje wachten, de moestuin ligt onder een dik pak verse sneeuw :-)












Het is vrij eenvoudig: één of twee eetlepels kiemzaden in een potje water laten weken. De bovenkant afdekken met gaas en een elastiekje (ik heb worteldoek gebruikt dat we ooit eens kregen van een buurman toen hij met moestuinieren ophield. Het voordeel is dat plastic goed schoon te houden is). Na zes uur weken het water eruit gieten, spoelen en het potje schuin omgekeerd laten uitlekken op een schaduwrijke plek. Het potje drie keer per dag spoelen met water. Na een dag of vier het potje na het spoelen op een lichte plek laten uitlekken. En dan heb je een potje vol kiemen. Lekker fris & gezond en onze kinderen vinden het erg leuk om het kiemen van zo dichtbij te kunnen zien.

Een strakker budget en meer zelf doen betekent ook meer kadootjes zelf maken. Ik ben gelijk achter de naaimachine gekropen om een kraamkadootje te naaien voor een dochtertje van vrienden. Omdat het goede vrienden zijn doe ik er nog een ander kadootje in.



De vakantie van m'n man is alweer bijna voorbij. Hij is vandaag nog druk geweest op zolder met schilderen en met vloerplaten leggen. Als alles volgens planning verloopt wordt dinsdag het vinyl gelegd en dan kunnen we ons bed verhuizen naar de zolder! Hebben we eindelijk ruimte voor een kledingkast en hoef ik niet meer over het voeteneind te klimmen om het bed in en uit te komen. Na een klein jaar 'kamperen' in het kleinste slaapkamertje in huis voelt dit erg luxe!