18 januari 2013

Sneeuw, schema's en opluchting

En alweer kwam het een tijdje niet van bloggen. Terwijl ik het me toch echt had voorgenomen en er een hele boel dingen zijn, waarbij ik dacht: ah.. dat is ook leuk voor een berichtje! Genoeg plannen en ideetjes, maar niet altijd veel tijd en rust om er voor te gaan zitten. Maar nu een poging :-) Ik had opnieuw een weekmenuutje gemaakt, wat me goed bevalt. Heerlijk om niet meer na te hoeven denken (al schuif ik soms wel met de dagen onderling als dat beter uitkomt).


Ik had hem opgehangen en na een paar minuten zag ik ineens een kleine aanpassing... oké, dan maar een eitje erbij (al ging de soep gewoon door hoor :-) Ik heb nog stapels pompoenen liggen, we hadden een goede oogst...). Het is soms zoeken met de maaltijden, want ik mag lang niet alles eten. Soms eten we gewoon 'ouderwets' groente, aardappels, vlees, maar voor mezelf moet ik dan altijd iets anders bij koken. In de loop van de jaren kreeg ik hier genoeg van, al die verschillende pannen op tafel en daarom kook ik nu vaker zonder aardappels. En dat bevalt de meesten hier goed.


Ik had voor het eerst sinds tijden weer een bakje met kiemen op het aanrecht gezet. Makkelijk, gezond en erg lekker! Na een paar dagen was het klaar. Het maakte de zondagse lunch extra luxe en feestelijk.


Verder wilde ik nog een creatief projectje uitvoeren, met oude kaarsen en stempels, maar ik kwam eerlijk gezegd niet verder dan creatief met picto's aan de slag te gaan. Ik ben begonnen ons dagelijks leven in schema's te zetten. Mijn 'knutselwerk' wordt dankbaar in gebruik genomen, maar het is niet echt het soort creatief waar ik zelf nou bijzonder van geniet :-) Wel van het effect, dat wel! Het is fijn dat de rust in huis steeds meer terugkeert, al blijft het een kwetsbare balans. Want nu er sneeuw ligt, blijkt bijvoorbeeld dat opstappen op je fiets best ingewikkeld is als je autisme hebt. Normaal denk je er niet meer bij na, maar nu moet ineens het puzzelstukje "sneeuw" erbij in je handeling, dat is lastig. En dan gaat het weer mis, een heel aantal keren na elkaar. Kortsluiting, een fiets die zomaar op de grond wordt gegooid en een trap na krijgt, een erg verdrietig en boos jongetje naast de fiets. En dan maar kalmeren, uitleggen, zelf proberen rustig te blijven, oefenen. Trots op hem zijn als het dan toch lukt, maar ook moe thuiskomen.



Gelukkig genieten ze verder erg van de sneeuw, lekker sleetje rijden en sneeuwschuiven. Het was dinsdag zo mooi, hoe die witte deken in korte tijd over alles heen werd gelegd. Heerlijk verstild is alles dan en het uitzicht op de tuin is prachtig. Elke dag wordt er even gekeken achter in de tuin... kunnen we al schaatsen? Het moet eigenlijk getest worden, maar de vrijwilligers zijn terughoudend... De jongste die een groot woord heeft: Vorig jaar heb ik het getest (hij ging er door met zijn voet.. koud... :-) nu mogen jullie! We wachten af, het zou super zijn als het gaat lukken dit jaar. Het is dan zo gezellig, alle kinderen en buren op het ijs. Soms compleet met warme chocolademelk, als een echte ijsbaan.

Verder had ik afgelopen week weer een onderzoek, was best spannend en het zette ons behoorlijk stil bij vorig jaar. Gelukkig was alles goed! We voelden ons echt opgelucht en dankbaar. Maar het kost best wat energie al met al, energie die er gelukkig vaak is. Thuis loopt het aardig goed en dat is fijn. Maar er blijft niet altijd veel over voor andere dingen - zoals blogjes schrijven, jullie blogs regelmatig bezoeken, reacties achter te laten op berichtjes die me raken of aanspreken. Ik vind dat jammer en baal er soms ook van, maar het lukt gewoon even niet. Maar al meelezend leef ik stilletjes mee - dat wilde ik even laten weten... En het kaars-recycle-projectje houden jullie van me tegoed :-) Dat staat bovenaan mijn lijstje van dingen die ik wil doen komend weekend in de 'tijd-voor-mezelf'.

8 januari 2013

Weekmenu en boerenkool

Sinds deze week hangt er een heus weekmenu op onze koelkast te pronken. Handig voor mij, want dan hoef ik niet iedere dag opnieuw na te denken wat ik nu weer moet gaan koken. Daar had ik in december erg vaak last van, mijn inspiratie was ver te zoeken. Het leek me ook handig met boodschappen doen, te vaak bleef er toch iets liggen dat vervolgens niet meer gegeten kon worden. Te vaak moest ik nog even naar de winkel, wat veel tijd kost en ook extra geld, want je pakt dan ook nog snel iets anders mee. Ik maakte na een rondje vriezers en kasten dit menu, met het eten dat ik in huis had (vandaar de boerenkool met gehaktbal :-) normaal hebben ze liever een rookworstje...).


Ik had het op een kladje geschreven en liet het zien aan tafel: dit gaan we deze week eten. Het bleek voor één van de kinderen erg fijn om dit te weten. Daarom heb ik het netjes overgeschreven en op de koelkast gehangen, naast het planbord. Meer rust in een hoofdje, en daarmee meer rust in huis... En ik zag dat hij het netjes bijhoudt ;-)

Gek hoe iets makkelijks, zoals een weekplanning maken, zo lang kan blijven liggen in het 'o-ja-dat-ga-ik-nog-eens-doen-vakje' in je achterhoofd. En de aanleiding om het eindelijk wel eens te doen kwam voort uit een luxe probleem. Mijn man was vorige week namelijk naar de moestuin gegaan om boerenkool te halen. Het bleek dat het wat begon te verpieteren en hij besloot alles maar mee naar huis te nemen. Na het wassen en snijden bleken het 11 porties voor een flinke maaltijd! Twee maaltjes gingen er mee naar opa en oma toen de jongste daar ging logeren, eentje verdween gelijk in de pan. De rest besloten we in te maken.


Een aanrecht vol zakjes, dat past nooit in de paar vrieslades die we hebben. Daarom pakte mijn man de vacuümmachine achteruit de kast. Dit apparaat zou ik nooit gekocht hebben, maar we kregen het voor ons trouwen. Ik weet nog dat ik (eigenlijk vrij ondankbaar.. dat wel) dacht: wat moeten we daar nu mee? Maar voor dit soort momenten is het een uitkomst! Je maakt heel eenvoudig zakjes op maat en kunt vervolgens de lucht uit de zakjes zuigen, zodat je mooie platte pakketjes krijgt.


Met enig pas en meetwerk lukte het om alles in de vriesladen te krijgen. En we zagen wat er nog veel groente lag, van het afgelopen moestuinseizoen. Daarom gaan we de komende weken de vriezer maar eens leegeten. En het geld dat ik daarmee 'uitspaar' kan ik mooi gebruiken om wat gezondere basisproducten in te kopen zoals agavesiroop, chiazaadjes, kiemzaadjes en ander spul. Normaal hakt dit net wat teveel in het boodschappenbudget. En zo heb ik een kleine start gemaakt met een paar goede voornemens: gezonder eten, bewuster boodschappen doen en minder weggooien. Nu nog volhouden :-)

5 januari 2013

Herinneringen schrijven

Zo op het eind van de vakantie kwam het er gelukkig toch nog van!
Samen broodjes bakken, met een vriendje van dochter erbij.
Dat hadden ze samen zo bedacht, toen ze meededen aan de kerstlichtjestocht...
Het kerstverhaal werd in een park uitgebeeld en zij stonden samen in de Herberg, bij het vuur.


Ik had vanmiddag tussen de bedrijven door het deeg al gekneed.


Ik bedacht dat ik bijna vergeten was hoeveel rust en energie ik krijg van het zelf maken van brood, 
dat dit soort dingen doen echt een oplaad momentje voor me is.
Waarom doe ik dit eigenlijk nooit meer? Hoe komt het dat ik dit vergeten was?
Ach.. dat weet ik eigenlijk ook wel... maar ik ga er weer mee beginnen, dat nam ik me gelijk voor!

Toen vriendje kwam  - net als dochter reuzedol op vuurtjes stoken -
gingen die twee snel de tuin in, aan de slag met houtjes, kranten en blokken hout!

  
Toen de vlam er goed in zat bracht ik het dienblad met deeg,
de stokken hadden ze inmiddels langs de oever van de sloot afgeknipt
- achter dat kastanje houten hek.. daar woekert een soort bamboe -
om de punten werd wat aluminiumfolie gewikkeld
- zo ongeveer ons jaarverbruik in een uurtje tijd, mompelde mijn milieu geweten zachtjes... -
en ze gingen gezellig aan de slag...


 Ook onze zoon, die niet altijd zo goed tegen 'andere dingen doen' kan, deed gezellig mee...echt super!


Af en toe een nieuw blokje hout op het vuur...


Ik maakte ondertussen wat warme chocolademelk - met een flinke dot slagroom -
en we genoten met elkaar van een heerlijk moment bij het vuur...

 ... Zo eenvoudig hebben we een herinnering geschreven in hun kinderharten, dacht ik later,
 en konden we zelf een waardevol moment opslaan in ons eigen hart.


En dat wens ik jullie toe voor dit nieuwe jaar:
dat je veel mooie, warme, liefdevolle momenten mag beleven met dierbare mensen om je heen! 
En dat je die momenten maar stuk voor stuk mag bewaren in je hart!