Sneeuw, schema's en opluchting

En alweer kwam het een tijdje niet van bloggen. Terwijl ik het me toch echt had voorgenomen en er een hele boel dingen zijn, waarbij ik dacht: ah.. dat is ook leuk voor een berichtje! Genoeg plannen en ideetjes, maar niet altijd veel tijd en rust om er voor te gaan zitten. Maar nu een poging :-) Ik had opnieuw een weekmenuutje gemaakt, wat me goed bevalt. Heerlijk om niet meer na te hoeven denken (al schuif ik soms wel met de dagen onderling als dat beter uitkomt).

Ik had hem opgehangen en na een paar minuten zag ik ineens een kleine aanpassing... oké, dan maar een eitje erbij (al ging de soep gewoon door hoor :-) Ik heb nog stapels pompoenen liggen, we hadden een goede oogst...). Het is soms zoeken met de maaltijden, want ik mag lang niet alles eten. Soms eten we gewoon 'ouderwets' groente, aardappels, vlees, maar voor mezelf moet ik dan altijd iets anders bij koken. In de loop van de jaren kreeg ik hier genoeg van, al die verschillende pannen op tafel en daarom kook ik nu vaker zonder aardappels. En dat bevalt de meesten hier goed.

Ik had voor het eerst sinds tijden weer een bakje met kiemen op het aanrecht gezet. Makkelijk, gezond en erg lekker! Na een paar dagen was het klaar. Het maakte de zondagse lunch extra luxe en feestelijk.

Verder wilde ik nog een creatief projectje uitvoeren, met oude kaarsen en stempels, maar ik kwam eerlijk gezegd niet verder dan creatief met picto's aan de slag te gaan. Ik ben begonnen ons dagelijks leven in schema's te zetten. Mijn 'knutselwerk' wordt dankbaar in gebruik genomen, maar het is niet echt het soort creatief waar ik zelf nou bijzonder van geniet :-) Wel van het effect, dat wel! Het is fijn dat de rust in huis steeds meer terugkeert, al blijft het een kwetsbare balans. Want nu er sneeuw ligt, blijkt bijvoorbeeld dat opstappen op je fiets best ingewikkeld is als je autisme hebt. Normaal denk je er niet meer bij na, maar nu moet ineens het puzzelstukje "sneeuw" erbij in je handeling, dat is lastig. En dan gaat het weer mis, een heel aantal keren na elkaar. Kortsluiting, een fiets die zomaar op de grond wordt gegooid en een trap na krijgt, een erg verdrietig en boos jongetje naast de fiets. En dan maar kalmeren, uitleggen, zelf proberen rustig te blijven, oefenen. Trots op hem zijn als het dan toch lukt, maar ook moe thuiskomen.

Gelukkig genieten ze verder erg van de sneeuw, lekker sleetje rijden en sneeuwschuiven. Het was dinsdag zo mooi, hoe die witte deken in korte tijd over alles heen werd gelegd. Heerlijk verstild is alles dan en het uitzicht op de tuin is prachtig. Elke dag wordt er even gekeken achter in de tuin... kunnen we al schaatsen? Het moet eigenlijk getest worden, maar de vrijwilligers zijn terughoudend... De jongste die een groot woord heeft: Vorig jaar heb ik het getest (hij ging er door met zijn voet.. koud... :-) nu mogen jullie! We wachten af, het zou super zijn als het gaat lukken dit jaar. Het is dan zo gezellig, alle kinderen en buren op het ijs. Soms compleet met warme chocolademelk, als een echte ijsbaan.

Verder had ik afgelopen week weer een onderzoek, was best spannend en het zette ons behoorlijk stil bij vorig jaar. Gelukkig was alles goed! We voelden ons echt opgelucht en dankbaar. Maar het kost best wat energie al met al, energie die er gelukkig vaak is. Thuis loopt het aardig goed en dat is fijn. Maar er blijft niet altijd veel over voor andere dingen - zoals blogjes schrijven, jullie blogs regelmatig bezoeken, reacties achter te laten op berichtjes die me raken of aanspreken. Ik vind dat jammer en baal er soms ook van, maar het lukt gewoon even niet. Maar al meelezend leef ik stilletjes mee - dat wilde ik even laten weten... En het kaars-recycle-projectje houden jullie van me tegoed :-) Dat staat bovenaan mijn lijstje van dingen die ik wil doen komend weekend in de 'tijd-voor-mezelf'.