Het afgelopen weekend is er hard gewerkt, nou ja... vrijdagavond en zaterdag dan. Planten en buxus eruit en met een verzorgingsinstructie overgeven aan de volgende bezitters. Spitten, heen en weer kruien om kleigrond gedeeltelijk omwisselen met zanderige grond, harken, grond vlak maken en dan eindelijk de rollen gras erin leggen (een stukje duurder dan zelf zaaien, maar het is wel gelijk klaar. Weken lang kinderen, katten en vogels wegjagen zag ik niet zo zitten).

Een hele metamorfose! Op de foto kun je het oude gras nog zien, een ovaal midden in de tuin. Vorig jaar stond de droogmolen hier ook nog! De rest was allemaal tuin, waarbij de linkerkant van het paadje ook nog helemaal voorzien was van een buxushaagje. Eindelijk kunnen de kinderen lekker spelen, rennen en springen, zonder gelijk in (of door :-) de buxushaag te vallen. Een tuin waar iemand op een kleedje in de zon kan liggen om Duckjes te lezen en waar dan ook nog iemand anders met de waterbak kan spelen, zonder dat ze elkaar in het vaarwater zitten.
De appelboom staat nu in het gras. Het lijkt net een kleine boomgaard. De jongste ging op zoek en vond de mand waar we de appels altijd in leggen na het plukken. Hij zette hem vast klaar....

Leuk bedacht en het staat idyllisch! Maar ik ben bang dat hij nog even geduld moet hebben...

Blijft over nog veel oud materiaal om af te voeren en een tijdelijke 'border' die nog een bestemming moet krijgen in onze tuin. Dat wil ik deze week stap voor stap gaan doen. Oude, verwilderde planten eruit, grond omspitten (zuchtje... 't is dichtgeslagen kleigrond) en dan nette pollen met planten er weer in.

Terwijl man en zwager zaterdag buiten bezig waren liep ik dan weer binnen, dan weer buiten, dan weer dit te doen, dan weer dat te denken. Ineens kreeg ik een helder momentje... geeft dàt de onrust in mijn hoofd en dat opgejaagde gevoel? Ik loop elke keer vanalles tegelijk te doen, zelfs mijn koffie drink ik niet rustig op. Die drink ik tijdens het schoonmaken, opruimen, strijken, tuinieren. Heb ik daarom zo'n hinder van die dingen die ik nog 'moet', de dingen die blijven liggen, die me soms zo dwars zitten? Druk zi
jn is geen probleem, me druk vo
elen is een teken dat ik iets niet goed aanpak.
Deze week is mijn agenda aardig leeg en dat ga ik 'uitbuiten' door die klusjes aan te pakken waar ik het meest 'last' van heb. Ik ben vanochtend gelijk begonnen en heb een bestelling afgemaakt, waarschijnlijk de laatste voorlopig :-( 'k stop een tijdje met mijn werk voor 't V.liegertje vanwege de onrust en extra drukte die het geeft. M'n aandacht is nu meer nodig voor één van de jongens.

Verder heb ik de pictogrammen voor het kinderwerk in onze kerk afgemaakt, dit klusje bleef me ook al een tijdje achtervolgen. Nu kunnen we ze gebruiken om de structuur van de bijeenkomsten aan te geven. Daarmee heb ik alle klussen gedaan die nog lagen te wachten toen ik coördinator werd een paar maanden geleden. Mijn voorgangster had door omstandigheden veel laten liggen en er moest veel worden gedaan en geregeld om alles weer goed op de rit te krijgen. Nu ben ik bij, lekker!
Naast de lijst met klussen aanpakken heb ik ook het voornemen om gewoon eens lekker te gaan zitten, gewoon met mijn kop koffie, krantje erbij of een mooi boek om de balans tussen 'zijn' en 'doen' weer terug vinden. En wat lees ik dan zoal? Deze boeken liggen nu onder handbereik...