Een weekje wel...

Een weekje wel hebben we hier achter de rug

een week die leek op een wandeltocht in bergachtig gebied.

 Met verschillende mensen op pad geweest.
Samen een stukje oplopen en ontspannen praten,
genieten van elkaars gezelschap.

Tegelijk waren er afdalingen die moeilijk waren

om samen met vrienden te lopen in een voor hen donker dal.

Gelukkig niet alleen, ze kennen de Herder uit psalm 23,
Die er is, ook als het duister om je heen is.

Maar toch ook zo verdrietig omdat ze afscheid moesten nemen

de een van haar vader, de ander van haar moeder 

(terwijl haar vader nog maar kort geleden was overleden)

Twee begrafenissen in drie dagen tijd

dat valt niet mee, 't gebeurt gelukkig ook niet vaak.

Onzekere stukken waren er ook,

zouden de zware chemo behandelingen kunnen starten

bij dat jonge ventje, bij die 'beer van een' oom (die al zoveel minder 'beer' is geworden)?

Komt er terugslag? Slaat het aan?

Maar niet teveel naar beneden kijken naar de rotsen, de kloven,

maar naar boven, alleen maar naar Boven.

Gelukkig gaan ook deze mensen met de Herder

op dat grillige pad, met alle zorgen die er natuurlijk zijn.

Een flinke wandeltocht deze week, met zoveel mensen opgelopen

onderweg het mooie gedeeld en plannen gemaakt 

- allemaal Deo Volente, dat besef je ineens weer extra goed -

verdriet gedeeld en herinneringen opgehaald.
Tijdens het lopen draaide het gewone leventje op volle toeren door,
verjaardagen, zwemlessen, vergaderingen en veel meer.

'k Ben best moe van geworden van al dat wandelen
om maar niet te spreken van de 'spierpijn' die zo'n afwisselende tocht je oplevert.
Daarom neem ik een klein weekje blog-verlof,
even rustig aan doen en bijtanken
meer tijd hebben voor elkaar
en voor de mensen om ons heen.