Toen ik de boeken in de boekenkast zette, vond ik een prachtig oud boekwerkje terug. Een boekje over het kweken van groente. Uitgegeven in de oorlog, omdat de tijden schaars waren en het allang niet meer vanzelfsprekend was dat er vers eten op tafel kwam. Intensief gebruikt, vol aantekeningen. Een waardevol boekje, terwijl ik de oorspronkelijke eigenaar niet eens ken.
M'n gedachten gaan dan allerlei kanten op. Naar toen: naast de ellende van de oorlog zelf was het toen echt heel armoedig en er was erg weinig te eten. Naar nu: nu steeds meer mensen zonder werk komen te zitten en veel onzeker is. En verder van huis: er steeds meer mensen gebrek gaan lijden in deze wereld. Want ik denk dat ondanks alle terugval hier in ons welvarende Nederland de derde wereldlanden een hogere prijs betalen in deze kredietcrisis.
En dan gaan mijn gedachten nog even naar gisteren, toen we met de kinderen van school in de kerk zaten omdat het biddag was. Samen bidden voor alles wat groeit, voor werk, voor alles. Juist in deze tijd waarin veel onzeker is erg mooi om samen te doen, om alles wat er gaande is in onze eigen leefwereld maar zeker ook in de 'grote, wijde' wereld bij God neer te kunnen leggen.
En ik denk (even een flinke gedachtenkronkel na de vorige gedachte...) aan onze moestuin die we niet meer hebben. De laatste bieten hebben we afgelopen week opgegeten en de laatste pot jam ging twee weken geleden al op. Dit jaar moeten we eens kijken hoe we toch een eten-uit-eigen-tuin-gevoel kunnen krijgen zonder moestuin. Ik zet in ieder geval een flinke plantenbak neer met kleine slaplantjes, we zetten een paar stokken neer waar bonen tegenaan kunnen groeien, kweken een courgetteplant en misschien zaaien we een rijtje bieten. We hebben aardbeienplantjes meegenomen en we steken nog een pol uit ons frambozenoerwoud. Het grote werk van zelf jam en appelmoes maken, groenten inmaken... ja, dat zal dit jaar met gekochte artikelen moeten gebeuren. Een stuk minder leuk, want ik beleef altijd veel plezier aan het maken van een schema voor de moestuin, het zien groeien van alles, aan het oogsten samen met de kinderen en ik kan (af en toe ;-) zelfs plezier beleven aan het onkruid wieden, vooral als alles na afloop weer netjes op orde is.
1 opmerking:
Onkruid wieden vind ik een heel fijne bezigheid. Het is sport qua inspanning, maar het geeft zo'n voldoening. En ik kom er vaak van in een lekker ritme, waarin ik de hele moestuin kan wieden zonder uitgeput te raken.
Misschien is je achtertuin groot genoeg voor een moestuintje? Peultjes langs een schutting? Tuinboontjes langs de tegels? Een kindertuintje met (lage) bonen in 3 soorten voor je kids?
Een reactie posten