17 september 2010

Over boenen, ruilen en loslaten

De hele week was ik op pad geweest, maar vanochtend was ik eindelijk thuis. Alleen. Eindelijk even alleen met mijn gedachten, dat kun je soms hard nodig hebben. Ik kan niet zo goed van het ene in het andere voort hobbelen zonder tijd ertussen om na te denken, zonder tijd om dingen een plekje te geven. En deze week was er veel om over na te denken, veel dat een plekje moet zien te krijgen. Dan is het lekker om thuis te zijn, een mooi muziekje op te zetten en gewoon aan de slag te gaan.

Een mooi klusje is het dan om een kast in de was te zetten en gelijk ook maar 't tafeltje ernaast. Je gedachten concentreren op dat oude hout, zien dat het ervan opknapt, eraan denken dat er voor jou mensen waren die kastje mooi hielden en dat na jou andere handen dit klusje waarschijnlijk zullen overnemen. Zonder dit al te somber te bedoelen hoor, maar als je hoofd tolt van de mensen en een klein ventje om je heen die tegen kanker moeten knokken op dit moment, dan maak je soms in gedachten ineens van die uitstapjes. Dan denk je, terwijl je bezig bent, aan al die mensen en de mensen die direct om hen heen staan. En dat valt me soms best zwaar, vooral nu het ineens weer zo dichtbij is gekomen en er een afscheid in sneltreinvaart lijkt te naderen.

Gelukkig hadden de kinderen allerlei vriendjes en vriendinnetjes te spelen, goed om de gedachten wat te verzetten. De buurvrouw kwam nog langs met een zak kleren, voor de jongste zat er o.a. een mooie winterjas in (gelukkig zat het kaartje nog aan de jas die ik al voor hem had gekocht, kan die zo weer retour ;-) en ik kon haar blij maken met een jas voor haar dochter. Andere buren hadden een mooi groot buitenhok te leen, dus het konijn en de cavia's zitten nu lekker in een beschut hok.

Dochter fietste vandaag trouwens voor het eerst met een ouder buurmeisje mee naar school... een hele stap voor haar, maar zeker ook voor haar moeder :-) Ik stond ze zo lang mogelijk na te kijken (en dacht na een poosje: de school heeft nog steeds niet gebeld, dus ze zal wel aangekomen zijn...). Loslaten... een behoorlijke klus... Maar ook mooi om achteraf te zien hoe ze het ineens durfde, dat ze glom van plezier dat ze alleen was gegaan en het niet eens spannend had gevonden.

En nu lekker een paar dagen vrij, een goed weekend allemaal.

8 opmerkingen:

Muisje zei

Geniet van je weekend, en probeer die dingen een beetje van je af te zetten.

Groeten Herma

Sandra zei

Je bent bewust met alles bezig. Dat is mooi leven.

Groetjes, Sandra.

Anoniem zei

Loslaten is inderdaad moeilijk!
Maar zorgen mag je ook loslaten!
Je mag ze overgeven omdat je weet dat jij de zorgen niet kan oplossen, maar God de Vader wel!!

Tegelijkertijd mag je wel 'zorgen voor' en dat kan op heel veel manieren.
Heel veel sterkte!!

Mariella

Henriëtte zei

Heerlijk hé hoe je meubels opknappen van een doek met was, ik gebruik antiek bijenwas en dat ruikt ook heerlijk. Het is ouderwets maar zo heerlijk en ontspannen om te doen en dan vooral om te zien hoe het opknapt. En weet dat je al je zorgen in gebed voor onze Hemelse Vader neer mag leggen.

Jolanda zei

De grote en kleine dingen in het leven...ik hoop dat je een mooi wekend hebt, lieve groet

Anoniem zei

Fijn dat je wat tijd voor jezelf kon hebben op deze manier. Ik weet uit moeilijke periodes in mijn eigen leven dat juist die kleine gewone dingen van alledag vaak een stukje troost brachten.

Sterkte!

wilmi zei

Ik ben een beetje laat met mijn reactie, maar een hele grote was wegstrijken kan ook heerlijk zijn om je hoofd leeg te maken.. ik ken het. Wens je sterkte!

Lotte zei

dat is heftig zeg als je de nabije omgeving meemaakt dat een klein jochie moet vechten tegen kanker.
Ik snap dat je gedachten daar dan vaak zullen zijn.

heerlijk zo'n meevaller! de jas en het hok.
En knap dat je dochter alleen heeft gefietst,tja.....dat loslaten is ook een vak hé

groetjes