Kort weekendje weg

Eens in de zoveel tijd is het zover, dan bel of mail ik mijn vriendin in Den Haag met de mededeling: 'Ik heb een verlofpasje! :-) Wanneer zal ik komen?' Gisteren was het weer zover. Na het avondeten stapte ik in de auto, op naar het verre westen. Mijn schoonmoeder vroeg vol ontzag: 'Ga je daar met de auto heen? Helemaal naar Den Haag? Durf je dat wel?' 'Ja hoor', zei ik vol zelfvertrouwen 'Gewoon met de auto!' Ondertussen dacht ik aan de eerste keer dat ik er naartoe ging, papiertje met routebeschrijving tussen mijn tanden geklemd, zweet op mijn rug, verwoestende blikken van een meneer in pak toen ik bijna tegen zijn auto aanreed op een ingewikkelde rotonde, zuchten van verlichting toen in eindelijk bij vriendin op de bank plofte en een kop koffie in m'n handen klemde.

Iedere keer geniet ik van de rit ernaar toe, twee uur alleen met mijn gedachten en deze keer met muziek de Sons of Korah. Een grotendeels ontspannen rit, tot ik Den Haag nader ;-) Iedere keer kom ik bij mijn vriendin aan na enig zoek- en dwaalwerk en met een zucht van verlichting. Iedere keer kletsen we tot na twaalven over vanalles en nog wat, van koetjes en kalfjes tot diepe gesprekken. Iedere keer genieten van een stad die zo anders is dan de onze en deze keer ook van het stand (waar ik in geen jaren geweest was). Iedere keer weer verwarring op de weg, zoveel stroken asfalt, zoveel keuzemogelijkheden (bij kun je alleen kiezen of je naar het noorden of zuiden wilt rijden, lekker provinciaaltje ben ik toch :-)


Ik reed terug, zat na te genieten van dit weekendje weg, zag een flinke aanrijding, luisterde opnieuw naar de Sons of Korah en dacht gewoon lekker na. Ik moest elke keer denken aan een vers uit een oude psalm: 'Wat is de mens dat U naar hem omkijkt, dat U aan hem denkt.' Wat is er toch veel dat we zomaar krijgen, dacht ik, zoveel om blij mee te zijn...
Soms besef je ineens weer dat het allemaal niet 'gewoon' en 'vanzelfsprekend' is om een leuk gezin te hebben, gezond te zijn, goede vriendinnen te hebben en om weer veilig thuis te komen waar man en dochter samen onder een warme deken op je zitten te wachten. Dan krijgt zo'n lange autorit ineens een gouden randje.