Wortels, bomen en takken

Toen ik gisteren aan het werk was in huis liep ik nog eens wat na te denken, aan de mensen waar ik over schreef, over wat ik geschreven had. En later dacht ik ook na over al die lieve, warme reacties. Wat een meeleven en zelfs meebidden... bijzonder. Bedankt.

Mooi dat je gedachten verder gaan als iemand iets tegen je zegt wat je net weer een zetje geeft in een andere richting. Ik dacht namelijk ineens dat de tegenstelling die ik voelde: bezig zijn met de alledaagse dingen en met de wortels van je bestaan helemaal geen tegenstelling is. Juist in het leven van alledag zitten al die dingen, het zijn geen aparte wereldjes, aparte hokjes in je gedachten of je gevoel. En juist in het leven van alledag, in de gewone dingen kunnen de zaken die je diep van binnen raken een plek krijgen. Kun je het handen en voeten geven door bij iemand op bezoek te gaan, een pan warm eten mee te nemen, een kaartje te sturen.

Ik wist niet zo goed hoe ik het onder woorden moest brengen hoe ik het voel, als er dingen gebeuren die de wortels van je bestaan zo raken of dat van anderen. Tot ik het 8 uur journaal zag. Een verslaggeefster vroeg aan een jonge vrouw in Haïti een (westerse?) vraag: "Bent u nu ook boos op God? Nu alles zo verwoest is?" De vrouw keek rustig en een beetje verbaasd naar de verslaggeefster: "Nee, ik ben niet boos. Ik heb er vertrouwen in dat God Haïti nu mooier maakt, verder brengt."

Het gaf woorden aan wat ik voelde. Dat je soms tussen de puinhopen van je leven kunt zitten, letterlijk zoals die jonge vrouw of figuurlijk, als dat waar je van hield of waar je over droomde ineens wegvalt. Dat je midden in die chaos weet: mijn brokstukken zijn in goede Handen. Ik zeg dit niet omdat het een symbolische gedachte is die kan troosten, maar omdat ik zelf ook naar een flinke puinhoop heb lopen kijken. En toen heb ik dat geleerd, dat er Iemand groter is dan alle brokstukken en dat Hij helpt om die stukken één voor één een plek te kunnen geven.

Dan doet het nog steeds pijn als je iemand ziet lijden, als iemand verdriet heeft of wat dan ook. Of om even terug te komen op die 'wortels van je bestaan': dat er flink aan je 'boom' wordt geschud, maar dat je toch vertrouwen kunt hebben omdat je wortels stevig in de grond zitten. Dat er takken kunnen afbreken of wortels losschieten, maar dat je 'boom' toch (gehavend) blijft staan. En dat na kortere of langere tijd weer blaadjes of nieuwe takken zullen goeien.

Een heel verhaaltje weer geworden, maar ik wilde het graag even kwijt. Juist omdat er zoveel mensen lieve reacties gaven en meeleefden. En hierna weer 'gewone' berichtjes, over meer doen met minder. Nu achter de computer weg, er zit een kleine vent erg ongeduldig te wachten tot hij filmpjes mag kijken.