De taal van het hart

"Wat doe jij als je in je tuintje aan het werk bent," vroeg ik een poosje geleden aan m'n dochter. "Hoe zorg je er nu voor dat je bloemen het goed doen? Dat ze mooi gaan bloeien?"

Ze huilde nogal omdat ik boos was geweest en moest ineens omschakelen naar een ander onderwerp. "Nou, eh... ik geef ze water." "En wat doe je allemaal nog meer in je tuintje? Je bent er altijd zo lekker bezig!"

"Soms zet ik een stokje naast een bloem, zoals mijn zonnebloem. Anders valt hij om. Soms moet ik onkruid wieden" "En waarom doe je dat dan?" vroeg ik haar. "Anders verstikt het mijn mooie bloemen."

"Weet je, hoe jij voor je tuintje zorgt, dat lijkt soms een beetje op hoe je voor kinderen zorgt. Papa en ik willen graag dat je mooi gaat bloeien, zoals God jou heeft bedoeld. Op jouw plekje, zoals jij bent. Weet je ook waar kinderen mooi van gaan bloeien?"

"Niet alleen van water!" grapte ze door haar tranen heen. "Nee, maar wel van knuffels, van complimenten en dat je ze helpt en goed voor ze zorgt. En soms moet je ook het onkruid uit het tuintje halen, anders word je geen mooie bloem. En dat onkruid dat zijn de dingen die niet aardig of goed zijn. En dan mopper ik (of papa) even op je of je krijgt straf. Dat is dus niet om je te plagen of omdat we niet van je houden, maar om ervoor te zorgen dat je een mooie bloem wordt. Snap je dat?"

"Ja, ik geloof het wel, mama. Je wilt graag dat ik mooi ga bloeien en dat kan niet als ik dat ene elke keer zeg of doe..." En ik gaf haar een dikke knuffel, we hebben er ook samen voor gebeden.

Het is al een paar weken geleden dat ik hierover met haar heb gepraat en nog vaak begint ze ineens over bloeien, over onkruid, over snoeien. Om een mooie bloem te worden, in haar eigen kleur en formaat. Ik ben zo blij dat ik haar met een voorbeeld uit kon leggen wat ik bedoelde, de taal van haar hart kon spreken en dat ze het deze keer echt begreep door haar liefde voor haar tuintje.


Een kostbaar moment, een wijze les voor mij om de taal van het hart te spreken. Om ons kind te laten bloeien. En dat ik op moet passen niet te blijven steken in de hoeveelheid van m'n woorden, de redelijkheid van m'n argumenten, het volume van m'n stem. Opvoeden om te laten bloeien, in de kleur die ze kregen, op de plek die goed voor ze is. Wat mooi.